Midden In De Morvan
4 juli 2017 - Lac Des Settons, Frankrijk
De zon scheen al en de lucht was stralend blauw toen ik buiten op het terras van mijn ontbijt genoot. Ik voelde dat ik licht gespannen was voor de etappe van de dag. Omdat ik gisteren iets van de GR route was afgeweken om naar mijn overnachtings plek te komen, was het maar afwachten of ik weer op de GR terecht zou komen. Inmiddels volgde ik oranje bordjes met een T en een vogel, deze voor Vézelay ook spontaan opdoken, en die tot nu toe overeen komen met de route naar Le Puy. Zoals ik inmiddels weet is de GR niets meer dan een bestaand wandelpad en hoeft dus niet uit te komen in Le Puy. Maar ik heb de Nederlandse route beschrijving van de GR zonder gedetailleerde stafkaart, dus koos ik ervoor om de oranje bordjes te volgen en mijn Google Maps in de gaten te houden in de hoop de GR te kruisen. Wanneer ik te veel zou afwijken van mijn eindbestemming Lac Des Settons, zal ik over de D weg mijn weg vervolgen.
De oranje bordjes leidde me weer de oer bossen en bergen van de Morvan in. De richting was globaal zuid-oost en voldeed aan mijn verwachting. De route was werkelijk waar prachtig. De paden voldeden zeker niet aan het keurmerk van huisvrouwen. Ze waren uitgesleten, overwoekerd en zeker niet vlak. In de omschrijving staat regelmatig beschreven dat het pad vaak onder water staat. Maar wat ze eigenlijk bedoelen is dat je door een beekje vol keien naar boven klimt. Aan het einde van het bos kruiste ik een D weg, alwaar een parkeerplaats was en een bar/restaurant. Een ideale plek voor een dubbele espresso. Het bleek een toeristisch punt te zijn waar vele wandelroutes door de Morvan lopen. Het gevolg was dan ook dat ik tussen de dagjesmensen mijn route vervolgde. Het gevolg van deze vele routes is dat ik goed in de gaten moet houden welke bordjes of kleurcode ik aan het volgen ben en niet per ongeluk een dag wandeling van 10 kilometer aan het volgen ben en weer eindig bij het barretje. Dan wordt die dubbele espresso wel heel letterlijk.
Nadat ik de waterval bij Saut de Gouloux was gepasseerd, zag ik ook de bekend wit-rode GR markeringen gebroederlijk naast de oranje bordjes. Ik was weer op de route, zodat ik mijn Nederlandse route beschrijving kon gebruiken. Echter ging het volgen van de oranje bordjes, zonder beschrijving, ook prima. Na het gehucht Metz-Garnier, kwam ik een paar dagjesmensen tegen. Een man, die er uit zag als een typische Franse met alpino petje en al, sprak mij aan. Dat ik een Pelgrim ben, was hem waarschijnlijk direct duidelijk, want hij begon gelijk inhoudelijke vragen te stellen. Na eerst gekozen te hebben in welke taal we het gesprek gingen voeren, vertelde hij zijn verhaal. Hij bleek zelf een ex-Pelgrim te zijn een woont in zuid Frankrijk tegen de Pyreneeën aan in het plaatsje Pau. Volgens zijn zeggen ligt dat op de route en ik was bij deze dan meteen uitgenodigd voor een slaapplaats, douche en eten. Na een kort gesprek hebben we telefoonnummers uitgewisseld en zijn verder onze weg gegaan. Ik vond het fantastisch en frappant. Ik weet niet eens waar ik morgen ga slapen, laat staan een reservering uitstaan, maar eind augustus ergens tegen de Pyreneeën is alvast geregeld. De Camino zit vol verrassingen.
Na nog een behoorlijke klim over een keienpad en een vlakte asfaltweg, daalde ik af over een vlak bospad naar het meer van Settons. Het meer en zijn oevers zagen er erg toeristisch uit. Overal terrasjes, hotels, campings en het meer vol met bootjes en waterfietsen. Het vakantie gevoel bekroop me en koos er dan ook voor om lekker op de camping aan het meer mijn bivak op te slaan.
Daar zat ik dan midden in de Morvan, op een camping met hier en daar een Nederlander. De mensen naast me bleken ook Nederlander te zijn. We spraken elkaar even in het voorbij lopen, zo gaat dat op een camping, waarop moeders de vrouw vroeg of ik te voet was. Uiteraard vertel ik waar ik naar toe ga en waar ik vandaan kom. Zoals de reacties vaak waren, waaruit de bewondering bleek, wat voor tocht ik wil gaan maken. Zijn de reacties nu al meer van, ben je hier te voet? Laat staan wanneer ik vertel hoever ik nog moet. Ach, de opmerking “Oh, je bent er bijna”, laat nog wel wat weken op zich wachten.
De oranje bordjes leidde me weer de oer bossen en bergen van de Morvan in. De richting was globaal zuid-oost en voldeed aan mijn verwachting. De route was werkelijk waar prachtig. De paden voldeden zeker niet aan het keurmerk van huisvrouwen. Ze waren uitgesleten, overwoekerd en zeker niet vlak. In de omschrijving staat regelmatig beschreven dat het pad vaak onder water staat. Maar wat ze eigenlijk bedoelen is dat je door een beekje vol keien naar boven klimt. Aan het einde van het bos kruiste ik een D weg, alwaar een parkeerplaats was en een bar/restaurant. Een ideale plek voor een dubbele espresso. Het bleek een toeristisch punt te zijn waar vele wandelroutes door de Morvan lopen. Het gevolg was dan ook dat ik tussen de dagjesmensen mijn route vervolgde. Het gevolg van deze vele routes is dat ik goed in de gaten moet houden welke bordjes of kleurcode ik aan het volgen ben en niet per ongeluk een dag wandeling van 10 kilometer aan het volgen ben en weer eindig bij het barretje. Dan wordt die dubbele espresso wel heel letterlijk.
Nadat ik de waterval bij Saut de Gouloux was gepasseerd, zag ik ook de bekend wit-rode GR markeringen gebroederlijk naast de oranje bordjes. Ik was weer op de route, zodat ik mijn Nederlandse route beschrijving kon gebruiken. Echter ging het volgen van de oranje bordjes, zonder beschrijving, ook prima. Na het gehucht Metz-Garnier, kwam ik een paar dagjesmensen tegen. Een man, die er uit zag als een typische Franse met alpino petje en al, sprak mij aan. Dat ik een Pelgrim ben, was hem waarschijnlijk direct duidelijk, want hij begon gelijk inhoudelijke vragen te stellen. Na eerst gekozen te hebben in welke taal we het gesprek gingen voeren, vertelde hij zijn verhaal. Hij bleek zelf een ex-Pelgrim te zijn een woont in zuid Frankrijk tegen de Pyreneeën aan in het plaatsje Pau. Volgens zijn zeggen ligt dat op de route en ik was bij deze dan meteen uitgenodigd voor een slaapplaats, douche en eten. Na een kort gesprek hebben we telefoonnummers uitgewisseld en zijn verder onze weg gegaan. Ik vond het fantastisch en frappant. Ik weet niet eens waar ik morgen ga slapen, laat staan een reservering uitstaan, maar eind augustus ergens tegen de Pyreneeën is alvast geregeld. De Camino zit vol verrassingen.
Na nog een behoorlijke klim over een keienpad en een vlakte asfaltweg, daalde ik af over een vlak bospad naar het meer van Settons. Het meer en zijn oevers zagen er erg toeristisch uit. Overal terrasjes, hotels, campings en het meer vol met bootjes en waterfietsen. Het vakantie gevoel bekroop me en koos er dan ook voor om lekker op de camping aan het meer mijn bivak op te slaan.
Daar zat ik dan midden in de Morvan, op een camping met hier en daar een Nederlander. De mensen naast me bleken ook Nederlander te zijn. We spraken elkaar even in het voorbij lopen, zo gaat dat op een camping, waarop moeders de vrouw vroeg of ik te voet was. Uiteraard vertel ik waar ik naar toe ga en waar ik vandaan kom. Zoals de reacties vaak waren, waaruit de bewondering bleek, wat voor tocht ik wil gaan maken. Zijn de reacties nu al meer van, ben je hier te voet? Laat staan wanneer ik vertel hoever ik nog moet. Ach, de opmerking “Oh, je bent er bijna”, laat nog wel wat weken op zich wachten.
Maak er nog een geweldige tijd van en ik volg je...!!
Grt. Gerben