Op Visite

De Gite waar ik gisteren avond verbleef, voorzag niet in een avond maaltijd en er kon geen gebruik gemaakt worden van de keuken. Het gevolg was dan ook dat ik die avond ben gaan uit eten in een restaurantje in de stad. Het restaurantje waar ik mijn oog op had laten vallen, was gevestigd aan de hoofdstraat. Er was niet echt een binnen ruimte, maar een groot terras enkele meters van de hoofdweg af, deze ruimte gaf aan een behoorlijk aantal tafeltjes. De binnenplaats was enigszins exotisch aangekleed en de bordjes, met de aanwijzingen naar het terras of toilette waren handgeschilderd in vrolijke kleuren. Het gaf dan ook een iets of wat een goedkopen uitstraling maar wel erg gezellig. Nadat ik een tafeltje had en mijn bestelling had door gegeven, kwam er een groepje van 6 mensen aan de tafel voor me zitten. Het ontging me niet dat het een groep Nederlanders was en omdat er wat geschoven moest worden met wat stoelen en tafels, leek het mij een mooi moment om in het Nederlands hierop iets te zeggen. Enigszins verbaast werd er gereageerd, maar al snel ontstond er een gesprek. De man die ik nog niet echt had gezien hoorde ik praten tegen iemand aan zijn tafel. Ik dacht bij mezelf, die stem herken ik. De man leunde iets achterover om te kijken met wie zijn vrouw in gesprek was. Ik leunde iets opzij om te kunnen zien, welke persoon toch bij die bekende stem hoorde. En ja hoor, ik herkende hem meteen. Het was die man die een tv-programma heeft en zo heerlijk, ongenuanceerd en gepassioneerd over oude klassieke auto’s kan praten. Het ijs was snel gebroken. Mijn tafel werd erbij geschoven, de tafel indeling werd aangepast en daar zat ik dan naast Nico. Hij was erg onder de indruk van het feit dat ik te voet vanuit Nederland naar Santiago aan het lopen was. Op enig ogenblik kwam het te spraken waar ik de volgende dag naartoe zou lopen. Ik vertelde dat dit het stadje la Romieu zou zijn. Hij reageerde verrast en vertelde dat hij in het naast gelegen dorpje zijn vakantie huisje heeft. Voordat ik het wist was ik uitgenodigd om bij hem langs te komen. Kom maar lekker langs, kun je lekker in het zwembad en een bed hebben we nog wel over.
Ik was deze ochtend ergens best wel opgelaten, maar daarnaast ook verheugd. Het blijven eten en slapen bij vreemde mensen is inmiddels wel mijn dagelijks ding, maar dit voelde toch anders. Het idee om na het lopen een duik te kunnen nemen in het zwembad voelde als een geschenk uit de hemel. Ik verliet de stad Lectoure aan de west kant, via een trap langs de stadmuur werd ik nog even getrakteerd op een prachtig uitzicht over het gebied Lomagne. Ik daalde verder af langs een leuk en aardig stukje oude stadsmuur, om vervolgens door het dal mijn weg in westelijke richting te vervolgen. Een schaduwrijk bos gaf de nodige verkoeling, want de zon begon al aardig te schijnen en de temperatuur ging ook snel omhoog. De etappe naar La Romieu was een kilometer of 15, maar naar 7 kilometer ging ik van de route af om zo de doorsteek te maken naar mijn slaap adres. Iets voor het dorpje Marsolan nam ik de weg in Noordelijke richting. Het landschap was glooiend, met akkers en met hier een daar een bos op de heuvel rug. De lucht was strak blauw, de zon stond hoog aan de hemel en er was nauwelijks schaduw. Ik zag de warmte opstijgen vanaf de asfalt weg en de temperatuur was inmiddels behoorlijk gestegen. Het geheel had een Toscaans karakter, door de langwerpige bomen die hier en daar in het landschap te zien waren. Gisteren had Nico op mijn kaartje aangegeven waar ik moest zijn, maar omdat er in deze uitgestrekte, lege vlaktes geen adressen gehanteerd worden heeft elk huis dat aan een eigen weggetje ligt een eigen naam. Op een T-splitsing stond dan ook de naam van het huisje, keurige tegeltjes, in oud Franse stijl die aangaven welk pad ik in moest. Na een kronkelig weggetje langs een boerderij, was daar dan de oprit. Helaas voor mij was de oprit recht omhoog en de laatste meters waren dan ook nog even klimmen. Het voordeel hiervan is wel, dat ik waarschijnlijk over enige momenten bij het zwembad zit met een prachtig uitzicht. Voorbij de ingang van het erf stond een oude auto, die deed verraden dat ik op de juiste locatie was.
Daar ist ie dan, werd er geroepen vanaf het zwembad. Ik voelde me meteen welkom. Nico, zijn vrouw, zijn schoonzus en zwager waren er en zaten allen bij het zwembad. Al snel had ik een zwembroek, waarschijnlijk van Nico zelf en daar lag ik heerlijk in het zwembad met uitzicht over het prachtige gebied waar ik zojuist doorheen had gelopen. Ik voelde me al snel op mijn gemak, al was het niet door dat de vrouw van Nico erg gastvrij was en zelfs aanbood om mijn kleren te wassen, dan wel door de gevatte humor van Nico, waarin hij in mij al snel een medestander had gevonden. Wat heb ik die middag en avond genoten. Prachtige mensen, prachtige locatie, prachtige wijntjes en heerlijk eten. De titel “Als een god in Frankrijk”, heb ik eerder al gebruikt, maar het zeker bij deze ervaring gepast. Wat geeft de Camino me toch prachtige momenten, dingen die je in het dagelijks leven niet zomaar mag ervaren.
Hierbij wil ik dan ook Nico, zijn vrouw, zijn schoonzus en zwager hartelijk bedanken voor het warme nest waar ik van heb mogen genieten.
(Uit privacy overwegingen, heb ik de namen van de familie leden en de locatie niet genoemd.)