Langs De Loire

De ochtend was grijs en mistig, de wolken hingen als sluiers om de bergtoppen en de straten waren nog nat van de regen van gisteren. Ondanks het grauwe weer had ik zin in de etappe vandaag. De temperatuur was immers aangenaam en de route zal mij langs de Loire leiden naar het dorpje Vorey. Tevens zal dit de laatste stop worden voor het volgende hoogte punt op de Camino, namelijk de plaats Le Puy-en-Velay.
Ik verliet Retournac aan de zuidkant van het stadje en stak dan vrijwel direct de Loire over, om vervolgens langs de zuidoever mijn weg in westelijke richting te vervolgen. Dit was dan ook de eerste keer dat ik kilometers in westelijke richting maakte, die me dan ook echt dichter bij Santiago brengen. Ik had er de pas goed in zitten en nadat ik het aangrenzende dorpje Retournaguet gepasseerd was, liep ik aan de voet van een gigantische bergketen langs de Loire. De weg lag enige meters boven het dal, waardoor je hier en daar prachtige uitzichtpunten over de gorges van de Loire had. Omdat ik het tempo er goed in had zitten, of gewoon omdat het lopen vrijwel vanzelf ging, was ik voor dat ik het door had in het prachtige dorpje Chamalières-sur-Loire. Het dorp beschikt over een prachtige 12e-eeuwse Romaanse kerk, die nog afstamt uit de tijd dat er in dit dorp een Benedictijnenklooster gevestigd was. Dit zal vroeger vast wel een slaapplaats geweest zijn voor de Pelgrim, maar vandaag de dag is er voor de voorbijganger niet veel meer dan een café, restaurant en de prachtige dorpskern. Na een rondje om de kerk en de langs de smalle straatjes van het dorp, vervolgende ik mijn weg langs de voet van het fundament van de kerk, over een grindpad tegen de Loire. Op het pad zag ik een hond mij tegemoet lopen. Het beestje zigzagde wat over de weg en snuffelde hier en daar wat aan de stuiken. Omdat het pad waarop ik liep, redelijk gebruikt werd door de lokale bewoners om te wandelen, hard te lopen of hun hond uit te laten, vond ik het nog niet zo vreemd en gaf het beestje dan ook verder geen aandacht. Het beestje liep mij voorbij, waarna hij omdraaide en mij begon te volgen. Ik sprak het beestje, gewoon in het Nederlands, met een hoge stem aan en blijkbaar beviel hem dat wel. Het was een prachtige hond, zag er niet echt verwaarloost uit en droeg ook een halsband. Hij had wel iets weg van een bruin/witte Border Collie, met een schoft hoogte van ongeveer kniehoog. Ik dacht nog, de eigenaar zal hem zo wel roepen, of zoals ik al vaker heb meegemaakt, hoort het beestje hier thuis en zal naar een meter of 50 weer terug lopen naar de tuin waar hij vandaan kwam. Het beestje liep met me mee en liep op een gegeven moment voor me uit. Het typische Border Collie gedrag was duidelijk te zien. Tijdens het vooruitlopen bleef hij over zijn schouder kijken waar ik bleef en wanneer het hem te lang duurde bleef hij staan wachten, totdat ik weer was aangesloten. Na enige tijd wilde ik toch even testen of het beestje bewust met me aan het meelopen was en nadat hij weer een 20 meter voor me liep, ben ik spontaan een zijstraatje ingelopen. Uit het zicht stond ik te wachten om de reactie van het beestje te peilen. En ja hoor. In een draf kwam het beestje terug gerend en ging naast me zitten. Toen was het me duidelijk, hij loopt dus echt met mij mee. Om te testen of het beestje enige africhting kende, riep ik, wanneer hij weer voor me uit liep, “ici”. Zijn oren spitste, zijn kop draaide in mijn richting en hij kwam direct bij me. Het was voor mij dus duidelijk, deze hond verstaat beter Frans dan ik. Misschien moest ik maar eens een drastische maatregel nemen. Met een strak wijzende vinger, terug in de richting en de krachtterm “ Maison”, hoopte ik dat hij begreep terug naar huis te moeten. Het resultaat was enigszins teleurstellend. Hij liep echt niet in de richting waarna ik wees, sterker nog het maakte onze band alleen maar sterker. Onder tussen liep ik gewoon verder en het beestje liep vrolijk mee. De gedachten bekropen me dat ik misschien wel een maatje voor de rest van de Camino had, maar dat had dan toch echt wel consequenties. Ik zal voor zijn eten moeten zorgen, een slaapplaats zal niet zomaar een hotel zijn en kan hij de komende 1700 kilometer wel volhouden. Ook al luisterde en volgde het beestje prima, hij was niet aangelijnd en bij de doorgaande D weg vond ik het genoeg. Ik nam een pauze om even alles op een rijtje te zetten. Ik deed mijn rugzak af en ging op een grote steen zitten. Het beestje begreep ongevraagd wat er aan de hand was en voordat ik het wist ging hij liggen tegen mijn voeten aan. Oke Jongen, voordat het afscheid emotioneel wordt, of voordat we samen verder gaan, eerst even orde op zaken stellen. Ik keek naar zijn halsband en zag dat daar het bekende kokertje aan hing. Het beestje liet gewillig de halsband afdoen en ik opende het kokertje. Op het papiertje stond een naam, de naam “Myrtille”. Ik sprak de naam uit in het beste Frans wat ik had en het beestje reageerde duidelijk. Het was mij duidelijk dat dit de naam van het beestje was. Nadat ik de term Myrtille had gegoogeld bleek het de Franse benaming te zijn voor bosbes en was het mij ook duidelijk dat beestje zeer waarschijnlijke een Franse eigenaar heeft. Op het briefje stond ook een telefoonnummer. Het bracht me enigszins in twijfel. Stel dat ik iemand uit Lyon of Parijs aan de lijn krijg, ik was niet van plan om een dag te wachten met Myrtille op de rechtmatige eigenaar, dat maakt het afscheid alleen maar zwaarder, laat staan hem op te sturen met de post. Nadat ik even had nagedacht, leek het mij toch maar het beste om te bellen. Ik belde het nummer en er kwam geen gehoor. Misschien loopt het beestje al zo lang rond, dat het telefoonnummer inmiddels buiten gebruik is. De wens, was inderdaad de vader van de gedachte. Ik zag me al helemaal met mijn nieuwe maatje lopen naar Santiago. Na 3 keer bellen, werd er opgenomen. Het gesprek begon stroef, maar na de term “Le Chien”, was het vrouwtje aan de andere kant hevig geëmotioneerd. Gelukkig sprak het vrouwtje een beetje Engels en we spraken af bij de kerk van Chamalière. Dat was voor mij inmiddels wel 3 kilometer terug lopen, maar ik had het er graag voor over. Myrtille volgde me prima en had blijkbaar geen enkel idee wat er inmiddels allemaal had afgespeeld. Al terug lopend bekroop me nu het gevoel: “ Als ik nu maar niet met lege handen aan kom”. Ook al luisterde Myrtille goed, wilde ik het risico niet nemen, met het stuk touw dat ik als waslijn gebruik heb ik hem aangelijnd en ben zo met hem terug gelopen. Hij volgde me als een echte trouwe maat, links van me, met zijn kop ter hoogte van mijn knie. Ik kreeg alweer spijt van het telefoontje. Eenmaal bij de kerk werd ik gebeld door de vriend van de eigenaresse, hij zou er zo aan komen met de auto. Ik zat op het muurtje bij de kerk en Myrtille lag tussen mijn benen en het muurtje in, voorbijgangers konden niet anders denken dat ik met mijn hond op pad was. Na enige tijd spitste Myrtille zijn oren, het geluid van de auto van zijn baasje herkennen honden als geen ander. Nadat de man zich had voorgesteld en Myrtille een beetje onbegrijpelijk aan keek, was het tijd voor het afscheid. Blijkbaar had Myrtille er ook niet echt zin in, want hij legde zijn kop in mijn schoot en met een poot graaide hij naar mijn hand. Myrtille stapte in de auto en dat was dan mijn maatje voor 3 kilometer. Ik merk, nu ik dit schrijf dat het me echt wel iets gedaan heeft, maar mijn emoties zijn gebaseerd op een ontmoeting. Voor de eigenaresse is het een deel van de familie die waarschijnlijk als pup daar is groot gebracht. Ik zal Myrtille koesteren als een stukje van mijn Camino.