Langs De Maas

Bij het opstaan voelde ik mijn linker voet nog steeds, de nachtrust heeft blijkbaar niet geholpen en ik had er dan ook al gelijk de pest in. Het ontbijt smaakte me niet, met moeite een hard gekookt eitje weg gewerkt, en de boterhammen met beleg in een zakje gedaan voor onderweg.
De route van vandaag zou volledig, over het jaagpad, langs de Maas lopen. Eenmaal aan het lopen werd de pijn in mijn voet ook wat minder, waarschijnlijk dat de pijnstiller begon te werken die ik voor vertrek had ingenomen. Het jaagpad is een vlak, goed begaanbaar pad langs de over van de Maas. Je hebt hier geen last van verkeer, hooguit een fietser en het lopen ging dan ook voorspoedig. Omdat je op de Westoever loopt is er weinig schaduw en besloot dan ook door te blijven lopen tot een schaduw rijke plek voor mijn eerste pauze. In de verte zag ik een wandelaar voor mij uit lopen. Ik meende te zien dat er een wit voorwerp aan zijn rugzak hing. Dit zou een st. Jacobsschelp kunnen zijn en dat zou betekenen dat het een Pelgrimganger was.
Bij de sluis stond een gebouw die schaduw gaf op het muurtje langs het jaagpad. Ik besloot om daar te pauzeren. Ik was blijkbaar niet de enige met dit idee, want de wandelaar voor me had hier ook zijn rust plekje gevonden. Het bleek inderdaad een Pelgrim, een jongen van 18 jaar uit Aken die ook alleen op weg was naar Santiago. Na wat ervaringen uitgewisseld te hebben, ging de jongen weer verder want hij moest zich voor 16:00 uur melden bij de abdij van Leffe in Dinant. Ik heb nog even mijn voeten verzorgd en ben vervolgens ook verder gegaan. Verder op het jaagpad ben ik die jongen nogmaals tegen gekomen, waarna we samen met elkaar zien doorgelopen. Ter hoogte van Godinne , hebben we afscheid genomen, omdat ik het genoeg vond voor vandaag en dat ik in de omgeving van Yvoir een overnachtings plek ging zoeken.
Na een fikse beklimming, die mij geen goed deed met het warme weer, daalde ik af in een kleine vallei bestaande uit weilanden, wat moestuintjes hier en daar een geit of een koe en vijf kleine huisjes. Één van die huisjes zou mijn overnachtings adres zijn. En al snel had ik het gevonden, naast de deur hing een bord met een schildering van de geel/blauwe bewegwijzering en de tekst “INFINISTERRE”, dat zoveel betekend als “tot hier, het einde”. Maar dan met een knipoog. Voor de deur stond een kartonnen bord waarop stond geschreven dat de bewoner weg was, maar de deur open en het water op de tafel klaar stond. Was getekend “Jesus”.
De woning zag er rommelig uit en rook erg muf. De kamer stond vol met dozen met zaden en gedroogde planten. Overal hingen posters van bloemen en verschillende soorten bijen rassen. Naar mijn idee woonde hier een echt natuur mens in de categorie boomknuffellaar. Ik had een stoel gepakt en was buiten voor het huisje gaan zitten om te rusten van die dag. Na een half uurtje kwam de bewoner er aan. Het was een grote gebruinde man van iets in de 50. Zijn haar was pikzwart met grijze lokken en droeg hij in een staart. Hij kwam naar mij toe en hete me welkom en stelde zich inderdaad voor met de naam Jesus. Hij bleek van Spaanse afkomst en had door heel Europa gezworven en was 3 jaar geleden hier neer gestreken. Na een kort praatje liet hij mij mijn slaapplaats zien, een matras op een boven kamertje, en vroeg mij of ik me wilde op frissen. Tot zijn spijt had hij geen douche, maar zo zei hij is dit het enige adres tot Santiago waar wel een bad is. Nadat hij mijn bad had klaargemaakt, vroeg hij of ik er misschien nog een badeendje bij wilde hebben.
Die avond hebben we met zijn tweeën gegeten aan de picknick tafel in het dorp. De maaltijd bestond uit zelfgemaakte geitenkaas van de éne buurman. Een heerlijke soep en radijssalade, alles uit eigen tuin. Zelfgemaakt biologisch ijs en een fles zelfgemaakte cider, gemaakt door de andere buurman. Tot het donker werd hebben we heerlijk genoten van de warme avond en hebben vele gesprekken gevoerd over het vrije buitenleven. Mijn zere voet was ik alweer helemaal vergeten.