De Stad Weer Uit

Je hebt wel eens van die dagen dat je bij het opstaan al weet, dit is niet mijn dag. Vandaag was dus zo’n dag. Bij het inpakken van mijn rugzak gingen dingen al mis. De verkeerde volgorde, dingen vergeten, spullen inpakken die ik toch nodig had. Het liep die ochtend gewoon niet. Op één of andere reden was ik helemaal uit mijn ritme. Ik vertrok vroeg die ochtend en was dan ook voor het ontbijt al weg. Omdat ik toch eerst nog een heel stuk door de stad Troyes moest, dacht ik mijn ontbijtje daar wel ergens in een winkeltje te halen. Na ongeveer 100 meter zat al een winkeltje. Maar wat deed ik? Ach, gewoon voorbij lopen, er komt er nog wel een. Hetzelfde met een pinautomaat. Ik moest nog wat contanten hebben. Maar nee hoor, die aan de overkant van de weg, gewoon voorbij lopen. Ik was gewoon niet in mijn hum, was het ritme en mijn gewoontes kwijt en het lopen ging ook niet lekker. Ik oriënteerde me verkeerd door de stad heen, mijn rugzak voelde zwaarder dan normaal, ik weet niet wat het was. Het gevolg was in ieder geval dat ik de stad uit was en nog geen geld of ontbijt had. Op mijn Google Maps zag ik dat er een groot winkelcentrum in een buitenwijk van Troyes was. Ik besloot om daar mijn zaken te regelen en tevens boodschappen te doen voor de avond, want de geplande gite was in een dorp waar verder niets was. Het werd dus zelf koken voor mij die avond.
Op de weg naar het winkelcentrum bleef het maar door mijn hoofd malen. Die rugzak kan lichter, maar dan moet dat tentje weg. Ik zette alles op een rijtje en beredeneerde alles naar de conclusie dat ik het tentje niet nodig had of nodig zou hebben. Bij het winkelcentrum was een postagentschap, dus ik kon daar mooi mijn tentje naar huis opsturen. Omdat ik die ochtend vroeg vertrokken was, kwam ik ook veel te vroeg aan bij het winkelcentrum. Alles was nog gesloten en het duurde nog zeker anderhalf uur voordat de boel open zou gaan. Om daar nu te gaan zitten wachten, vond ik iets teveel van het goede en besloot om mijn boodschappen dan maar in bet volgende dorpje te doen. Ik liep om het winkelcentrum heen, op weg naar het postkantoor. Eenmaal daar aangekomen bleek deze gesloten te zijn van wegen een verbouwing. Mijn rugzak lichter maken zat er dus nog niet in. Ik heb aldaar even een pauze genomen om te kijken of ik verder op de route nog iets van commerce of een postkantoor zou tegen komen. De route liep via de buitenwijk La Rivière-de-Corps en daar was, volgens Google Maps, een supermarkt, pinautomaat en postkantoor. Vol goede moed deed ik mijn rugzak om en binnen enkele minuten zat ik weer op de route op weg naar de verlossing van mijn tentje. Na iets meer dan een half uurtje was ik op mijn bestemming en heb daar mijn boodschappen gedaan voor die avond. Tevens trakteerde ik mezelf op een heerlijke brunch van een salade en een sandwich. Mijn contanten waren weer aangevuld en vol energie liep ik naar het postkantoor. Het was een vrijstaand, modern pand, met het gemeentehuis ernaast gecombineerd. Tegen de gevel stond een grote, gele, stalen brievenbus met in blauwe letters geschreven “La Poste”. Maar daar stopte dan ook alle, enigszins postkantoor achtige, gelijkenissen. Er zat dus helemaal geen postkantoor. Mijn rugzak dus nog niet lichter. Enigszins teleurgesteld legde ik me erbij neer. Even bekroop mij de gedachten om mijn tentje maar gewoon te dumpen, maar om één of andere reden was het dragen van de last mij meer waard dan het zomaar weggooien van het materiële goed. Iets vertelde me dat het zo moest zijn. Iets vertelde me, dat ik mijn tentje dus niet weg kon of mocht doen. Ik legde me bij de situatie neer en accepteerde dat de Camino soms dingen voor mij bepaalt. Er zat niets anders op dan het te ondergaan en het gevoel van teleurstelling los te laten.
Ik vervolgde mijn weg een aantal kilometers door de korenvelden. Waarna ik via het dorpje Laines-aux-Bois, de bossen weer in zou lopen. In het dorpje stond een kerkje met daarnaast nog een ruïne van de voormalige St-Pierre kerk. Een stukje verder heb ik mijn lunch genoten om vervolgens, middels een behoorlijke en lange klim, het woud van Bouilly in te lopen. Het pad liep door de vallei. Eerst nog met velden naast het pad, om vervolgens volledig omringd te worden door robuuste oerbossen. Het pad was drassig en ongelijkmatig. De vallei kronkelde tussen de twee bergen door en had daarbij een licht stijgend karakter. Het pad beviel me zwaar. Het was erg ongelijk matig en het koste me dan ook erg veel energie om enigszins mijn evenwicht te kunnen bewaren. Ik merkte dat ik vermoeit was. Mijn boven benen branden, mijn voeten deden zeer, mijn rug stond gespannen. Kortom ik was eigenlijk er wel klaar mee.
Uiteindelijk bereikte ik het einde van het bos. De vallei was inmiddels de top van een bergrug geworden. In het dal voor me zag ik het dorpje Sommeval al liggen. Ik daalde af langs een prima grindpad dat langs de weilanden liep. De eerste woningen passeerde ik en was blij dat het voor vandaag klaar was. Nog voor ik goed en wel in het dorp was, zag ik een geel bordje, met de schelp en de tekst “Gite”, langs de weg staan. Het was een overduidelijk bordje, dat er ook nog eens zeer onderhouden uit zag. Aan mijn linkerzijde stond een grote gemeente loods, waarbij één deur open stond. Op de deur was ook weer de schelp bevestigd.
De gite was niets meer dan een soort van schuilhok voor wandelaars. Er was geen douche en er stonden geen bedden, maar er was een toilette en een klein keukentje. Na het lezen van het gastenboek bleek dat je hier mag overnachten en ik was dan ook blij dat de dag erop zat. Nadat ik mijn voeten in een emmer met koud water had gedompeld en mezelf aan de gootsteen had opgefrist, heb ik buiten aan de picknicktafel in de avondzon mijn log bijgewerkt. Tegen de avondschemer heb ik mijn avondmaal bereid en ben met de zogenaamde ‘afther dinner dip' mijn mandje ingekropen.