Een Natje En Een Droogje

De ochtend was grauw en nat. Het regende zachtjes, maar aanhoudend. Het zag er niet naar uit dat het enig moment zou opklaren. De schoonmaakster van de Refuge stond al om half 8 op de stoep om de boel te kuisen. Ik was net onder de douche uit anders had dit nog een leuk verhaal kunnen opleveren. Dirk lag nog in bed, maar was ook wel genegen om eruit te komen. Nadat ik mijn spullen had gepakt en een paar bakken koffie had gedronken, er was namelijk een waterkoker en oploskoffie in de Refuge, ben ik vertrokken. In het stadje nog even de nodige boodschappen halen en voor ik het wist liep ik over de vestingsbrug, door de motregen, het stadje alweer uit.
Gisteren had ik in het infocentrum voor toerisme, de Nederlandstalige uitgave van de “Via Campaniensis” gekocht. Ik was daar helemaal blij mee. Ik had namelijk een Franse versie van de geijkte GR-wegen. Op zich met prima kaarten, dus de Franstalige route beschrijving zou niet echt het probleem zijn. Maar in dat boekje wordt niet echt de Camino aangegeven, maar de route naar Vézelay middels de ‘bestaande GR wegen. Dit zijn wel prachtige wandelpaden, maar zeker niet de gerichtste weg. Tussen Rocroi tot Vézelay geeft dat een verschil van 114 aan extra kilometers.
Mijn motivatie was hoog en die paar regendruppels konden daar niets aan veranderen. Ik had zelfs mijn regenhoes nog niet eens over mijn rugzak. Een indicatie dat het best mee viel. Maar helaas, na nog geen 2 kilometer kwam het met bakken uit de hemel. Stond ik daar op een provinciale weg tussen de akkers in the middle of nowhere. Regenjas aan, hoes over de rugzak, verstand op nul en lopen maar. Mijn prachtige kleding, van lichtgewicht – sneldroogend materiaal, werken ook vise versa. Binnen 5 minuten was ik zeik nat, het water stond letterlijk in mijn schoenen. Er zat niets anders op dan doorlopen. Door het bos van een kilometer of vier, gaf ook geen enige beschutting, omdat het pad breed was en de bomen ver uit de berm stonden. Ach ja, That's The Way!
Eenmaal het bos uit kwam ik op een open vlakte terecht. Deze vlakte was omringd met grasland en voor me in het dal lag het dorpje Chilly. Aan mijn linkerzijde zag ik de donkere regenlucht boven de heuveltoppen glijden. De grijze mistwolken dreven langs de heuvels met bossen als natte sluiers. Aan mijn rechterzijde zag ik de grijze graslanden, maar geen mistige sluiers. Ik zag zelfs plekken in de verte op de graslanden lichtergroen kleuren als aankondiging van de zon. Ik daalde de heuvel af richting Chilly, de wind begon op te steken en het was gestopt met regenen. Aan het begin van het dorpje stond een picknicktafel. De lucht voelde droog en de temperatuur aangenaam. Dit was een mooi plekje om in ieder geval drogen sokken aan te trekken. Ik legde mijn jas op de tafel, deed mijn schoenen uit en goot deze leeg en begon mijn sokken uit te doen. Op het moment dat ik mijn tweede sok uit deed…. Jawel, daar was ie dan: De Zon.
Nadat ik heerlijk was opgedroogd, mijn schoenen zo goed en kwaad als het kon weer droog waren, heb ik mijn weg weer vervolgt. De rest van de dag was heerlijk zonnig weer en de motivatie was dan ook prima. De voeten hadden best wel geleden van het waterbad, dus het tempo was laag. Aan het eind van de middag kwam ik aan in het dorpje Aubigny-les-Pothees, waar ik voor die avond mijn slaapplaats gepland had. Bij het binnen komen van het dorp nam ik nog even een pauze, om zo nog even het juiste adres op te zoeken. Ik had me in de berm langs de doorgaande weg gesetteld toen er een auto al toeterend mij passeerde. Na enkele meters ging de auto vol in de ankers en kwam vol gas achteruit mijn richting in. Ik denk niet dat de chauffeur zo enthousiast was mij te zien, maar zo is nu eenmaal de Franse rijstijl. De man sprak mij aan en herkende me blijkbaar als een Pelgrim. Hij vroeg waar ik naar toe moest en ik wees hem in mijn boekje de foto van de B&B waar ik zou overnachten. De man stapte uit de auto en sleurde me een meter of 10 opzij. Hij wees mij een huisje aan boven op de berg. Het was ook niet moeilijk te begrijpen welk huisje hij bedoelde, want het was die éne boven op de berg. Na de man vriendelijk bedankt te hebben, was het voor mij nog een klim van een paar honderd meter. Ik merkte dat mijn voeten best geleden hadden, maar het onthaal met een koud pilsje maakte alles weer goed.