De Grens Van De Champagne

Brandend en zwaar voelde mijn boven benen na de eerste 100 meter van deze etappe. Vanuit mijn hotel in Moussy was het gelijk een stijlen klim naar het kerkje van Chavot. Deze berg maakte al bijna 70 hoogte meters over een afstand van iets meer dan 500 meter. Eenmaal boven had ik mijn warming-up wel gehad. Maar dat is na elke inspanning bij het beklimmen van een berg, ik werd beloond met een prachtig uitzicht over de wijngaarden. Het pad liep verder langs de berghelling en bleef verder vrijwel vlak om zo in het bos te verdwijnen. Aan het eind van het bos was een prachtige picknick plaats en die had ik in Frankrijk nog niet veel gezien. Deze was dan ook van alle gemakken voorzien. Bankjes, tafeltjes, watertappunt en jawel… ik begon me al af te vragen wanneer komen ze nou… daar was hij dan de echte originele Franse toilet. Je kent ze wel, je moet minimaal een diploma spijkerpoepen hebben en na het doorspoelen zijn je voeten gelijk gewassen.
Ik vervolgde mijn weg over de heuvelrug, langs de wijngaarden. Na nog wat dorpjes gepasseerd te zijn bracht het mij aan de grens van de Champagne. Het was dan ook meteen gedaan met het mooie landschap en na een kilometer of 2 korenvelden, dook ik het grote bos van Argensolle in. Over een brede laan met gras maakte ik mijn kilometers door dit gigantische bos dat behoort bij het kasteel van Chamoy en tevens privé bezit is. Het gras stond kniehoog en was nog vochtig van de dauw. Het duurde dan ook niet lang of mijn broek en schoenen waren zeik nat. Ook de zaden van het gras vonden het nodig om met mij mee te liften en na een 100 meter waren mijn schoenen en broekspijpen één grote kluwen van graszaden en pluisjes. Ergens midden in het bos liep ik Langs de vijver die bij dit domein hoort, om vervolgen over een kaars recht pad, van toch zeker een kilometer, uit te komen bij het kasteel van Chamoy. Dat was dus vroeger de voortuin Van dit domein. Van het kasteel was weinig te zien, omdat er een grote abij muur omheen stond. Het kasteel was namelijk oorspronkelijk een abdij die in 1167 gesticht is door de monniken uit het klooster van Vanclair. De weg liep verder langs de abdij muur heen om vervolgens op de doorgaande we uit te komen naar Montmort.
Het bos had inmiddels plaats gemaakt voor grasland en de middagzon stond hoog aan de hemel. Het was alweer aardig warm aan het worden en ik voelde dan ook de warmte van het asfalt opstijgen en mijn gezicht verwarmen. Over de weg uitkijkend zag je de warmte golven van het asfalt afkomen en het was er verder wind stil. In de berm hoorde ik de krekels die in het broeierige geel droge gras zaten. Ja! Dacht ik, zo ken ik Frankrijk van de zomervakantie, maar dan op badslippertjes en zwembroek, gehuld in badlaken, op weg naar het zwembad.
Het was vroeg in de middag dat ik aankwam in Montmort en ik had mijn oog al laten vallen op een hotelletje met Pelgrim prijzen. Na een snelle douche, zat ik dan ook snel op het terras om een koud biertje te nuttigen. Met mijn administratie op het terras zat ik mij dagboek en log aan te vullen.
Na enige tijd zag ik een man aan komen lopen. Hij had een rugzak om en een zomerhoed op en ging zitten op het bankje op het dorpsplein. Ik zag dat hij de wel bekende Pelgrim gids ter hand nam en enigszins wat twijfelend om hem heen keek. Nadat ik dat even had aangezien ben ik naar hem toegelopen. De man bleek een Nederlander te zijn en dat maakt het gesprek al een stuk gemakkelijker. Hij vertelde dat hij twijfelde of hij hier zou overnachten of doorlopen naar het slaap adres, dat nog een aantal kilometer bergopwaarts lag. Gezien de warmte had hij het ook wel gehad. Ik vertelde hem dat ik ingekwartierd was in het hotelletje en dat ik inmiddels aan een koud biertje zat. De man was snel om. Hij liep met me mee naar het hotel en bestelde een biertje om vervolgens daarna te kunnen inchecken in het hotel.
We raakte aan de praat en het bleek hier te gaan om Frans uit Utrecht. Hij is getrouwd heeft drie kinderen en werkt in de verzorging. Hij vertelde mij dat hij eigenlijk niet op weg was naar Santiago, maar dat het meer een uit de hand gelopen wandel hobby is geworden. In Nederland had hij uit nieuwsgierigheid een aantal etappes gelopen en zo blijft hij stukken van de Camino ontdekken. Omdat de afstanden van huis af steeds groter werden om er een dag of weekend besteding van te maken, had hij ervoor gekozen om meerdere weken te lopen. Zijn vrouw had hem ergens voor Reims afgezet en zijn planning was om in twee weken naar Vézelay te lopen. Omdat hij dit al geruime tijd deed, zonder een einddoel, had hij er een project van gemaakt om in etappes naar zijn vrienden in zuid Frankrijk te lopen.
We hebben die middag lekker op het terras gezeten en biertjes gedronken om daarna in het restaurant van het hotel te eten. Het was voor mij toch weer even wennen om niet alleen aan tafel te zitten, maar het was zeker niet ongezellig. Na een mooie maaltijd en een karaf rode wijn zijn we gaan slapen. De volgende ochtend zouden onze wegen weer scheiden. Frans wilde een etappe van 30 kilometer doen en daarom vroeg vertrekken. Ik gaf aan mijn tijd te nemen en morgen een korte etappe te doen vanwege het warme weer.