De Eerste Tekenen Van De Herfst
14 augustus 2017 - Auvillar, Frankrijk
Ik werd wakker door het geritsel en gestommel van de eerste vroege vogels die al bezig waren om hun rugzak in te pakken. Ik ben niet meer voornemens om een wekker te zetten, er zijn altijd wel mensen die erg vroeg vertrekken en ik word dan vanzelf wel wakker. Nadat ik het even had aangekeken, klom ik met gevaar voor eigen leven uit het gammele stapelbed. In de hal was het een drukte van jewelste. Overal stonden rugzakken, waren mensen de schoenen aan het aantrekken, kwamen onder de douche vandaan, of haastte zich naar de keuken voor het ontbijt. Ik liep in de polonaise mee naar de keuken en vroeg de eigenaar of het mogelijk was dat ik een bak koffie kreeg. Ik had namelijk geen ontbijt besteld, omdat ik dat vaak toch niet weg krijg, maar de Ierse uitbater begroete mij met de worden, “There is my Dutch friend” en een kop koffie was dan ook geen enkel probleem. Hij bood me zelfs nog zoete cakejes aan, maar daar heb ik hem vriendelijk voor bedankt. Om uit de hectiek van de ochtend rituelen te ontsnappen, ben ik in de tuin aan de picknick tafel gaan zitten en ben daar verder gegaan met rustig wakker worden. De lucht was helder blauw en de ochtend zon kleurde oranje op de oude muur van de tuin. Het beloofde weer een mooie dag te worden, maar daarnaast ook erg warm, zo was voorspelt.
Een kleine driekwartier later stond ik gepakt en gezakt bij de voordeur en een Fransman die ik sinds een dag of 3 kende zwaaide mij die ochtend nog uit. Hij stopte in Moissac en was zichtbaar teleurgesteld om de meute te zien vertrekken en dat hij vandaag weer naar huis moest. Nadat ik een kleine 100 meter de straat was uitgelopen, hoorde ik achter me de man nog eenmaal “Dirty Old Town” zingen. Het liedje dat ik bij de eerste kennismaking met hem gezongen had en dat blijkbaar voor hem de herinnering aan mij zou blijven.
Na de brug over het kanaal overgestoken te zijn, vervolgde ik mijn weg in westelijke richting over een jaagpad, dat tussen het kanaal en de rivier de Garonne liep. Het pad werd begeleid door prachtige grote bomen, die er duidelijk al vanaf het begin van het kanaal stonden. De grote kruinen hingen over het pad tot deels over het kanaal en zorgde dan ook voor een schaduwrijk pad. Op de plaatse waar even geen schaduw was zag ik mijn schaduw schuin voor me uit meedeinen door de grasberm. Het water op het kanaal gaf een kleine rimpeling, door de zachte wind die er stond. Het zonlicht weerkaatste het licht en reflecteerde tegen de onderkant van de boomkruinen, wat een prachtig schouwspel gaf van licht en gekleurde bladeren.
Het deed mij denken aan die vroege ochtend dat ik langs het kanaal naar Troyes liep, dat later ook zo’n verschrikkelijke hete dag bleek te zijn.
Het viel mij op dat, ten opzichte van die dag naar Troyes, het zonlicht anders van kleur was en mijn schaduw veel langer gerekt voor me uit liep. Het licht was minder fel en meer oranje van kleur. Het was duidelijk een teken dat het seizoen aan het veranderen is en dat de zon minder hoog aan de hemel staat dan ruim een maand geleden. Niet alleen de zon gaf aan dat de zomer zijn einde naderde, ook verschillende bomen gaven aan dat de herfst op komst was. Sommige bomen hebben volledig uitgedroogde bladeren die al helemaal bruin van kleur zijn. Andere beginnen de eerste verkleuringen te vertonen en de vruchten en noten zijn rijp en liggen dan ook rijk verspreid over het pad. Daarnaast is er nog een ander fenomeen dat mij opvalt. Na 3 maanden elke dag buiten te zijn en alleen de geluiden van de natuur te horen, merk ik het verschil in het geluid van het ritselen van de bladeren. Zo was het een maand of 2 geleden nog het zijden zacht ruisen van de verse groene bladeren die door de wind geroerd worden, nu heeft het geluid meer een ritselende onder toon die doet verraden dat de bladeren droog zijn en aan het einde van hun bestaan. Het is duidelijk dat de eerste tekenen van de herfst zich aankondigen.
Na een kilometer of 13 heb ik het pad langs het kanaal verlaten, om in het dorpje Goudourville een kopje koffie te scoren. Op het terras zat een Duits stel dat vandaag begonnen was met lopen en nodigde me uit om bij hun te komen zitten. Ze hadden de Camino in 2015 al vanuit huis gelopen, maar hadden door tijd gebrek het stuk tussen Moissac en St. Jean moeten skippen. Om hun Camino compleet te maken, waren ze vandaag begonnen aan de laatste 300 kilometer.
Vanaf het dorpje Goudourville, was het nog een kilometer of 6 naar mijn overnachtings locatie in Auvillar. De schaduw van de hoge bomen moest ik achter me laten en liep vanaf het kanaal de akkerlanden weer in. Hier en daar stonden nog wat akkers vol met, inmiddels uitgedroogde, zonnebloemen, maar de overige akkers waren al gerooid en soms al omgeploegd. De donkere aarde oogt altijd weer zo somber aan en gaf me dan ook het treurige gevoel, dat ik altijd heb bij de donkere, kale, natte akkers in de winter in Nederland.
Eenmaal in het dorpje Auvillar aangekomen, voelde ik dat de temperatuur al behoorlijk was gestegen terwijl het nog vroeg in de middag was. Ik had al snel een slaapplaats gevonden en na mijn gebruikelijke ritueel van douchen en mijn was doen ben ik mijn boodschappen gaan doen voor de volgende dag.
Later in de middag kwam een Fransman het dorp ingelopen, die ik al 3 dagen in de etappes was tegen gekomen. Hij was nog opzoek naar een slaapplaats en ik gaf aan dat er mogelijk nog wel plaats is in de Gite waar ik verblijf. Nadat hij zich gesetteld had hebben we op het terrasje voor de Gite een biertje gedronken.
In het dorp waren niet veel eetgelegenheden en we kozen er dan ook voor om zelf te koken. Nadat we de inkopen hadden gedaan, inclusief een goed fles wijn. Hebben we die avond onze eigen maaltijd bereid. Pasta met kip, pesto en champignons. Met zijn tweetjes hebben we op het balkonnetje van de Gite zitten genieten van onze maaltijd. Nadat de fles wijn leeg was, was het ook weer tijd om naar bed te gaan.
Een kleine driekwartier later stond ik gepakt en gezakt bij de voordeur en een Fransman die ik sinds een dag of 3 kende zwaaide mij die ochtend nog uit. Hij stopte in Moissac en was zichtbaar teleurgesteld om de meute te zien vertrekken en dat hij vandaag weer naar huis moest. Nadat ik een kleine 100 meter de straat was uitgelopen, hoorde ik achter me de man nog eenmaal “Dirty Old Town” zingen. Het liedje dat ik bij de eerste kennismaking met hem gezongen had en dat blijkbaar voor hem de herinnering aan mij zou blijven.
Na de brug over het kanaal overgestoken te zijn, vervolgde ik mijn weg in westelijke richting over een jaagpad, dat tussen het kanaal en de rivier de Garonne liep. Het pad werd begeleid door prachtige grote bomen, die er duidelijk al vanaf het begin van het kanaal stonden. De grote kruinen hingen over het pad tot deels over het kanaal en zorgde dan ook voor een schaduwrijk pad. Op de plaatse waar even geen schaduw was zag ik mijn schaduw schuin voor me uit meedeinen door de grasberm. Het water op het kanaal gaf een kleine rimpeling, door de zachte wind die er stond. Het zonlicht weerkaatste het licht en reflecteerde tegen de onderkant van de boomkruinen, wat een prachtig schouwspel gaf van licht en gekleurde bladeren.
Het deed mij denken aan die vroege ochtend dat ik langs het kanaal naar Troyes liep, dat later ook zo’n verschrikkelijke hete dag bleek te zijn.
Het viel mij op dat, ten opzichte van die dag naar Troyes, het zonlicht anders van kleur was en mijn schaduw veel langer gerekt voor me uit liep. Het licht was minder fel en meer oranje van kleur. Het was duidelijk een teken dat het seizoen aan het veranderen is en dat de zon minder hoog aan de hemel staat dan ruim een maand geleden. Niet alleen de zon gaf aan dat de zomer zijn einde naderde, ook verschillende bomen gaven aan dat de herfst op komst was. Sommige bomen hebben volledig uitgedroogde bladeren die al helemaal bruin van kleur zijn. Andere beginnen de eerste verkleuringen te vertonen en de vruchten en noten zijn rijp en liggen dan ook rijk verspreid over het pad. Daarnaast is er nog een ander fenomeen dat mij opvalt. Na 3 maanden elke dag buiten te zijn en alleen de geluiden van de natuur te horen, merk ik het verschil in het geluid van het ritselen van de bladeren. Zo was het een maand of 2 geleden nog het zijden zacht ruisen van de verse groene bladeren die door de wind geroerd worden, nu heeft het geluid meer een ritselende onder toon die doet verraden dat de bladeren droog zijn en aan het einde van hun bestaan. Het is duidelijk dat de eerste tekenen van de herfst zich aankondigen.
Na een kilometer of 13 heb ik het pad langs het kanaal verlaten, om in het dorpje Goudourville een kopje koffie te scoren. Op het terras zat een Duits stel dat vandaag begonnen was met lopen en nodigde me uit om bij hun te komen zitten. Ze hadden de Camino in 2015 al vanuit huis gelopen, maar hadden door tijd gebrek het stuk tussen Moissac en St. Jean moeten skippen. Om hun Camino compleet te maken, waren ze vandaag begonnen aan de laatste 300 kilometer.
Vanaf het dorpje Goudourville, was het nog een kilometer of 6 naar mijn overnachtings locatie in Auvillar. De schaduw van de hoge bomen moest ik achter me laten en liep vanaf het kanaal de akkerlanden weer in. Hier en daar stonden nog wat akkers vol met, inmiddels uitgedroogde, zonnebloemen, maar de overige akkers waren al gerooid en soms al omgeploegd. De donkere aarde oogt altijd weer zo somber aan en gaf me dan ook het treurige gevoel, dat ik altijd heb bij de donkere, kale, natte akkers in de winter in Nederland.
Eenmaal in het dorpje Auvillar aangekomen, voelde ik dat de temperatuur al behoorlijk was gestegen terwijl het nog vroeg in de middag was. Ik had al snel een slaapplaats gevonden en na mijn gebruikelijke ritueel van douchen en mijn was doen ben ik mijn boodschappen gaan doen voor de volgende dag.
Later in de middag kwam een Fransman het dorp ingelopen, die ik al 3 dagen in de etappes was tegen gekomen. Hij was nog opzoek naar een slaapplaats en ik gaf aan dat er mogelijk nog wel plaats is in de Gite waar ik verblijf. Nadat hij zich gesetteld had hebben we op het terrasje voor de Gite een biertje gedronken.
In het dorp waren niet veel eetgelegenheden en we kozen er dan ook voor om zelf te koken. Nadat we de inkopen hadden gedaan, inclusief een goed fles wijn. Hebben we die avond onze eigen maaltijd bereid. Pasta met kip, pesto en champignons. Met zijn tweetjes hebben we op het balkonnetje van de Gite zitten genieten van onze maaltijd. Nadat de fles wijn leeg was, was het ook weer tijd om naar bed te gaan.
Pourqoui?... geen idee!
Kom weer veilig thuis.
Liefs!
Succes