Afscheid Van De Maas

De ochtend was grauw en regenachtig. De was die ik gisteravond had buiten gehangen was dan ook niet droog. In de Refuge was verder niets, dus snel mijn spullen gepakt en de stad in voor een straffe bak koffie. Al lopende over de brug over de Maas, merkte ik dat er behoorlijk wat wind stond, op het water waren zelfs de schuimkoppen te zien. De burcht van Givet zag er grijs en troosteloos uit en viel bijna weg tegen de grauwe lucht. Eenmaal in het centrum een kop koffie gedronken, zoals alle Fransen dat doen voordat er gewerkt wordt. Na deze opkikker terug naar de Maas gelopen om daar mijn route weer op te pakken. Na een kilometer of 5 was het dan zover, onze wegen zouden hier scheiden. Mijn trouwe vriend van de afgelopen 60 kilometer ging niet verder in de richting alwaar mijn Camino loopt. In het dorpje Aubrives nam ik afscheid van de Maas.
Het pad over de kanaaldijk bracht mij in het prachtige oude dorpje Hierges, met een tijdens de Franse Revolutie verwoest renaissancekasteel. Al door de smalle straatjes lopende, geplaveid met kinderkopjes, waande ik me een Pelgrim in de 16de eeuw. Aan het eind van het dorp liep de route het bos in die op een heuvel lag. Tijdens de klim had ik dan ook een prachtig zicht op het kasteeltje. Het pad volgde de contouren langs de zijkant van de berg door een prachtig bos. Het was er muis stil. Buiten de wind, de vogels en mijn voetstappen was er verder geen achtergrond ruis van verkeer of enige beschaving. Door deze stilte blijken sommige dieren dichter in de buurt te zijn dan je zou denken. Al diep in gedachte verzonken liep ik daar over dat stille verlaten pad tot ik plots op een meter of 2 voor me geritsel hoorde in het struikgewas. Ik had me nog maar net gefocust op de plek waar het geluid vandaan kwam of een reebok stapte de weg op en liep voor me uit. De ree vluchtte niet eens en was blijkbaar niet geschrokken, maar vond blijkbaar dat ik iets te dichtbij was, waarna hij 4 meter voor me uit is blijven lopen het bos weer in liep.
Het pad kwam uit op de doorgaande weg naar Treignes, wat ook alweer zo’n prachtig oud dorpje bleek te zijn. Na Treignes nam ik het pad tussen de velden door en vervolgens weer de bossen in. Aan het eind van het bos daalde ik af de vallei in, waar het dorpje Vierves-sur-Viroin gelegen is. Ik vond het genoeg voor vandaag en besloot dan ook in dit dorpje te overnachten. Nog voordat ik het dorpje had bereikt vonden de weergoden het nodig nog even een fikse stortbui over me uit te gooien. Nog net mijn softshell op tijd aan kunnen doen, maar uiteindelijk arriveerde ik toch nog zeik nat bij het hotelletje net over het spoorlijntje. Er was nog een kamer vrij en na een heerlijke warme douche bleek de zon alweer te schijnen.
Eenmaal buiten op het terras voor het hotelletje zat ik te genieten van de zon en een plaatselijk biertje toen het plots gedaan was met de rust. Het leek wel of ze een bus bejaarden hadden leeg gekiept in het dorp. Met de angst voor mogelijk nog een buitje liepen ze in rotte van vier richting de Tarverne van het hotel. Als een kippenren met iets te veel hanen stoven ze over het terras de kroeg in. Dit alles in tegenstelling tot nog geen 2 uur geleden de reebok en ik in alle rust op het bospad. Wat bleek nu. De lokale boemeltrein was gestrand in het dorp en jawel de club bejaarden moesten wachten op de bus. Kort daarna verscheen de bus en zo snel als dat ze de kroeg in gingen verlieten ze de toko weer. Binnen was het een chaos van lege bierglazen, lauwe koffie en half leeg gedronken flessen wijn. Nadat de club weg was sprak ik de uitbater. “Goed voor de omzet, wanneer het treintje hier met stukken staat!”. De uitbater grinnikte en gaf me een knipoog.
Het zal wel bij het arrangement horen dacht ik. Of is het afgesproken werk met de machinist van het treintje. Zo blijven er toch dingen onbeantwoord op de Camino.