Op Weg Naar Frankrijk

Na een heerlijke week in Alpe d'Huez en het pinksterweekend op de camping in Dinant, werd het weer tijd om de wandelschoenen aan te doen, de rugzak om en de wandelstok in de hand te nemen, om zo op weg te gaan naar Frankrijk.
De route liep nog steeds langs de Maas, maar in plaats van het Jaagpad te volgen liep de route langs de oostelijke Maas oever aan de voet van het gigantisch massief. Prachtige kronkel paadjes door het bos leidde me tussen het gesteente en het water. Het was een stuk dat behoorlijk in trek was bij bergbeklimmers, want overal hingen de mensen met helmpjes en tuigjes aan de rotswanden. Na een aantal kilometer leek het pad op te houden. Voor me rees vanuit het niets het gigantische massief midden op het pad en steeg boven de boomtoppen uit. Links was niets meer dan een steile helling met bomen en rechts de Maas alwaar het massief in leek te verdwijnen. Hier en daar stonden wat klimmers klaar om deze rots te bedwingen, maar nergens een wandelaar te zien die gewoon het bospad wilde volgen. Daar stond ik dan, heb ik een pijltje gemist? Ben ik te ver doorgelopen? Na het raadplegen van mijn Caminogids, bleek dat er in het water om de rots een pad liep en inderdaad na wat speurwerk en geklater over de wortels van de bomen, was daar een keien pad dat net boven het wateroppervlak uit kwam. Ik volgde mijn weg over dit pad met mijn schouder leunend tegen de rots. Het pad was niet breder dan zo'n 40 centimeter en behoorlijk glad van het water en de algen. Halverwege leek de rots meer over te hellen en was het onmogelijk om met je rugzak om hier langs te lopen. Al kruipend deze hindernis genomen om zo na een meter of 4 de vaste Maas oever weer te bereiken.
Na nog wat bos en weilanden, ging de oever weer over in het inmiddels vertrouwde Jaagpad. Aan het einde van de middag passeerde ik de Belgisch-Franse grens, alwaar nog een oud Belgische douane huisje stond. Ergens aan het begin van de avond liep ik de grensstad Givet binnen, de stad waar ik die nacht zal verblijven.
In Frankrijk hebben de meeste steden en zelfs dorpjes, een vanuit de gemeente geregelde, slaapplaats voor Pelgrims. Een zogenaamde Refuge. Dit is niets meer dan een gebouwtje of hok met een aantal bedden, wc, douche en vaak iets van een keukentje. Zo liep ik in Givet naar zo’n Refuge. Al zoekende naar het juiste huisnummer, riep een man mij en wuifde zijn kant op te komen. Hij had eerder door dan ik dat ik de Pelgrim was en hij wist waar ik moest zijn. Achter de grote poort van het voormalig parochie huis stond mijn bedje voor die avond, echter hoe daar te komen was nog een raadsel. De man hielp mij daar prima bij. Voordat ik het wist, stond hij met mijn telefoon te bellen en sprak in klare Franse taal, dat er een Pelgrim aan de poort stond, deze geen Frans spreekt en nodig een slaapplek verdiend. En jawel, binnen 10 minuten was de sleutelhouder ter plaatse. Na de administratieve handelingen, reisgegevens doorgeven, stempel in het paspoort en een betaling van het gastronomische bedrag van 5 euro, was dit mijn hokje voor de nacht.