Als Een God In Frankrijk

De warmte van de dag begint steeds meer een factor te worden, daarom ook op tijd vertrokken. De route bracht me door prachtig glooiend landschap en bossen. Het waren echte wandelpaden, waarvan één zo stijl dat er met balken getracht was een trapje te maken. Beneden aan de heuvel ging ik door een hekje en vervolgde mijn weg door het weiland. Volgens het boekje zouden er hier koeien in de wei staan, maar daar hoefde je niet bang voor te zijn. Ergens had ik de route niet goed begrepen en ben het hele weiland uitgelopen. Blijkbaar kon je na een 100 meter het pad al op en langs de weide lopen. Ik kwam wel eens waar op dezelfde plek uit, maar aan de verkeerde kant van de afrastering. Stond ik daar, aan het einde van de wei, inmiddels alle koeien in die hoek gedreven en het hek kreeg ik niet open. Om nu terug te lopen voor zo’n relatief klein obstakel vond ik ook zo wat. Na wat tactisch speurwerk, vond ik een hoger gespannen prikkeldraad waar ik gemakkelijk onder door kon. Mijn rugzak afgedaan en er onderdoor geschoven. Prima niets aan de hand. De koeien keken nieuwsgierig toe maar bleven op afstand. Nu ik nog, wat kan er fout gaan. Ik ging op mijn buik liggen en als een volleerd infanterist kroop ik er onder door. Prima niets aan de hand. Koeien op afstand. Ik zit niet vast. Wat kan er fout gaan.
Het verbijsterde me hoe soepel ik er onderdoor gleed, misschien wel iets te soepel. En toen viel het kwartje. Weide, koeien, hoek met hek. De gemiddelde Nederlandse woning heeft ook links of rechts na de voordeur de toilette zitten. Toen ik aan de andere zijde was en opstond was de schade duidelijk. Ik zal de details besparen, maar ben toch enige tijd bezig geweest met het plaatselijke stro en het water uit de drinkbak van de koeien, om mezelf enigszins aantoonbaar te maken.
Het dorp Lalobbe bleek niet meer dan een paar huizen aan een doorgaande D weg. De kerk stond dan wel op iets van een pleintje en dit was dan ook tevens de enige zijstraat van het dorp. Ik was nog iets te vroeg om bij mijn logeeradres aan te gaan, maar zag het plaatselijke cafe/restaurantje en besloot om daar iets te gaan drinken. Het was ook zeer waarschijnlijk het restaurantje waar ik vanavond zou eten. Maar helaas het cafeetje was dicht. In deze regionen in Frankrijk kennen ze blijkbaar al de Siësta. Om de tijd te doden ben ik maar bij de kerk in de schaduw gaan zitten, mijn logeeradres was immers ergens in dit straatje. Ik had mijn rugzak goed en wel afgedaan of ik hoorde twee mannen praten. Ik kon niet horen wat ze zeiden, maar aan de tongval en klemtonen leek het Nederlands. Ik keek het straatje in en zag een man net weg gaan bij een woning. Ik hoorde dat hij een andere man gedag zei om vervolgens naar zijn auto te lopen. En jawel, Nederlandse kentekenplaten. Zeer waarschijnlijk komt hij dus net van mijn logeeradres vandaan en zijn ze dus al thuis. Eenmaal aangebeld, deed Ton open en nodigde me uit binnen te komen. Achter in de tuin bij Ton en Karin heb ik zitten bijkomen onder het genot van een koud biertje en geluisterd naar Ton die vertelde over de geschiedenis van de omgeving.
Karin liet mij de slaaplocatie zien. In het boekje stond weinig tot geen informatie, maar Ton had ge zegt dat de buurvrouw een huisje beschikbaar had gesteld en dat ik daar zou kunnen overnachten. Hij voegde er nog aan toe dat je de buurvrouw er niet bij kreeg, maar dat dit misschien wel beter zo was. Karin liep voor mij uit langs een aantal klassieke Franse huisjes, waarna ze één van de voordeuren opende. We stapte het halletje, met een ouderwetse tegelvloer, in en gingen linksaf de woonkamer in. Zet je rugzak maar op de bank, zei Karin, waarna ze eraan toevoegde: Dit is jouw huisje voor vanavond. Heel het huis?, ja heel het huis.
Het huisje was authentiek en behoorlijk verzakt, maar zag er nog prima uit. Het had 2 voorkamer, waarvan één met een schouw. Een keuken met een ouderwetse gootsteen aan de buiten muur, een echte kelder en een op kamer ingericht als badkamer die uitkeek over de moestuin. Een gigantische schuur, met veehokken en een hooizolder. Ik voelde me als een god in Frankrijk. Ik ben nog net niet met Ton begonnen over een voorlopige koopakte.
Alsof ik daar woonde, heb ik mijn was staan doen in de klassieke gootsteen in een Emallie kom. De was opgehangen in de tuin en daarna mijn schoenen ontdaan van de nodige koeienstront, om vervolgens een heerlijke douche te nemen en me klaar te maken voor het eten. Het café was niets meer dan de weg oversteken en binnen enkele minuten zat ik dan ook op het terras te genieten van de avond.
Het was vrijdagavond en ook hier kennen ze blijkbaar de zaterdagborrel, langzaam maar zeker liep het plaatselijke terrasje vol en voor je het wist waren alle stoelen bezet. Iedereen zat in een grote kring gezellig te kletsen en te drinken. Ik hield me iets of wat afzijdig, maar heb zeker genoten van de sfeer. De man die ik eerder bij Ton zag weggaan was er ook met zijn vrouw. Hij bleek in de buurt een restaurant te zijn begonnen en woonde in het weekend in Frankrijk en door de week in Nederland. De eigenaresse van het café had voor mij een heerlijke Pelgrims maaltijd bereidt, die bestond uit 4 gangen. Tomaten salade met paté, pasta met varkensstoofvlees, kaas, en een abrikozen taartje. Tijdens de maaltijd kreeg ik een drankje aangeboden van de Nederlandse restaurant houder en bestelde dan ook een glaasje wijn. Na een sterk bakkie koffie was het klaar om naar huis te gaan. Bij het verlaten van het terras, gaf ik de Nederlandse man een ferme handdruk en een klop op zijn schouder en bedankte hem met de woorden: “bedankt voor de fles Bordeaux 1982!”. Na enige aarzeling moest de man lachen en wenste mij nog een goede reis.
Met mijn huissleutels in mijn hand stak ik de straat over en was thuis.