Door De Vallei Van Rau de Nouée

Het ontbijt smaakte me niet, het lijkt wel of ik in het stramien verval van het normale leven, ’s ochtends geen ontbijt dus. Het kannetje koffie heb ik daarin tegen wel netjes leeg gedronken, maar het stokbrood heb ik ingepakt voor onderweg.
De ochtend was koel en de zon liet zich af en toe zien door de bewolking, feitelijk prima loop weer dus. Eenmaal de deur uit ging de route vrijwel direct het bos in en volgde een prachtig bospad dat langs de heuvels laveerde, enkele meters hoger dan het spoorlijntje in het dal. Na een kleine 2 kilometer kwam ik in het dorpje Olloy-sur-Viroin. Het dorpje telde niet meer dan een handje vol huizen, wat boerderijen en een kerk en zal in geen één route beschrijving van de Camino met enige hoofdletters genoemd worden. Toch bepaald dit dorpje een belangrijke beslissing voor de rest van je weg. In dit dorp is namelijk een splitsing van de route, of je loopt via Parijs of je loopt via Reims. Mijn plan was om via Reims naar Vézelay te lopen en de afgelopen weken hadden daar nog geen verandering in gebracht. Vanaf het dorp liep ik de bossen in alwaar er een pad van meer dan 10 kilometer voor me klaar lag door de Vallei van Rau de Nouée.
Het bos inlopende begon de zon te schijnen en de temperatuur te stijgen, maar door het schaduw rijke bos zal ik daar weinig last van hebben. Het eerste gedeelte bestond uit een lang, recht , breed pad, dat ervoor zorgde dat de beschaving achtergelaten werd en het bos zichzelf steeds meer ontplooide in zijn natuurlijke vormen. Aan mijn rechter zijde stroomde kalm het beekje de Nouée, dat kronkelend een weg zocht tussen de boomwortels en over de donkere leisteen. Het water stroomde mij te ge moet, waaruit bleek dat ik stroomopwaarts liep, al was van enige stijging weinig te merken.
Het pad werd steeds wilder begroeid en het gras stond steeds hoger. Het pad was na enige tijd niets meer dan een karrenspoor door het hoge gras. Al voor me uitkijkend zag ik op een tiental meter voor me twee licht gekleurde harige oortjes en een gelijk gekleurd ruggetje tussen het gras in mijn richting drentelen. Mijn gedachten waren, iemand komt mij te ge moet die zijn hond aan het uitlaten is. Maar niets bleek minder waar. Nadat het flauwe bochtje in het pad genomen was en het karrespoor in een rechte lijn voor mij uit strekte, zag ik een prachtig vosje in mijn richting lopen. Het vosje dartelde wat snuffelend over het pad, maar bij het zien van mijn aanwezigheid, bleef het stilstaan, spitste het beestje zijn oren en keek mij met zijn zwarte kraal oogjes aan. Nog voordat ik een foto kon maken had het beestje zich al omgedraaid en ging in versnelde pas, over het karren spoor, tussen het hoge gras er van door.
Ik bleef mijn route volgen over het pad en na een klein half uurtje zag ik voor me een vosje op het pad voor me uit lopen. Ik had sterk het vermoeden dat dit hetzelfde vosje was, dat gewoon zijn dagelijkse ding aan het doen was, alleen nu in de andere richting. Ik probeerde zo min mogelijk geluid te maken, met als doel het vosje te volgen en te naderen. Het vosje drentelen wat op en neer en ik moest steeds stilstaan om te voorkomen dat het beestje mijn beweging zou waarnemen. Op een gegeven moment ging het vosje links het pad af de heuvel op. Ik verloor het zicht op het beestje, maar probeerde het punt te onthouden en er langzaam naar toe te lopen. Eenmaal op dat punt keek ik links de heuvel op. En jawel, op enkele meters van mij vandaan zat het vosje bij de boomwortels in een open plekje te zonnen.
Het pad bracht me langs een doorwaadbare plaats, die ik overigens niet hoefde te nemen, en leidde mij verder door de vallei. Na nog wat klim en klauter werk, kwam aan dit prachtige bospad ook weer een einde. In het dorpje Oignies-en-Thierache heb ik de keuze gemaakt om te stoppen. Het volgende stuk naar Rocroi is voor morgen.