Recht Zo Die Gaat

Frans was al vroeg vertrokken, zo vroeg zelfs dat het hotel nog dicht was en de eigenaresse uit haar bed gebeld moest worden om te kunnen afrekenen. Ik was inmiddels ook wakker en ben kort daarna gaan ontbijten. Die ochtend heb ik rustig aan gedaan, want ik wilde naar Baye lopen een korte etappe van 12 kilometer. Het zou die dag weer erg warm worden en zou door deze korte tocht ruim voor de middag op de plaats van bestemming zijn.
Net buiten het dorp liep ik om de sportvelden heen om vervolgens tussen de koren velden een kaars recht graspad te volgen. Het gras was nog nat van de dauw en mijn schoenen en broekspijpen waren dan ook binnen enkele meters al weer nat. Het deed me veder niet veel, want de zon scheen en de temperatuur was nog aangenaam. Het pad was egaal en goed te belopen. Het ritme van mijn schoenen door het gras en het tikken van mijn wandelstok, brachten me in een heerlijke cadans. Het maakt feitelijk niet heel veel uit of het een afwisselende kronkelige weg is of kaars rechte weg tussen de akkers, de kilometers blijven hetzelfde. Het voornaamste is af het pad goed te belopen is en dat was het geval. Voordat ik het door had was ik aan het einde van het pad en had de eerste 7 kilometers erop zitten.
Het pad kwam uit in een klein bosje waar ik in de schaduw mijn eerste rust punt nam. Ik vervolgde mijn weg om het bosje heen en zag vanuit het bos een zwart beest oversteken. Ik kon in eerste instantie niet echt thuisbrengen wat het was. Het was van kop tot staart nog net geen meter lang en had een schoft hoogte van een centimeter of 30. Het beest liep het koren veld in en toen ik ter hoogte was van die plek was het beest uit het zicht verdwenen. In het bos waar het beest uitkwam lag een behoorlijke stappel kreupelhout en boomstamwortels. Naar aller waarschijnlijkheid heb ik zojuist een das zien oversteken en is dit de dassenburcht.
Ik vervolgde mijn route nog een stukje door de koren velden om via het bos uit te komen in Baye. Het bospad liep licht daalend langs de heuvel helling en werd aan beide kanten geflankeerd door een smal stroompje tussen de gigantische varens door. Onder aan de heuvel liep ik het bos uit en kwam bij het oud stationnetje van Baye. Via de hoofdweg liep ik het dorpje Baye in, waar die middag op de lokale sportvelden een groots Pétanque toernooi gehouden zou worden. Na een kleine klim door een smal straatje kwam ik op de D weg uit die door het dorpje liep. Het hotel was een 100 meter verderop in de straat en eenmaal daar aangekomen blijk deze dicht te zijn. Ik was ook erg vroeg en het was zondag, dus zo raar vond ik het nog niet en maakte me dan ook geen zorgen. In mijn Pelgrim gids stond dit hotel vermeld en in de meeste gevallen staat er expliciet vermeld wanneer op welke dag een hotel gesloten is. Ik belde het telefoon nummer vanuit het gidsje dat bij het hotel hoorde en hoorde dan ook daadwerkelijk binnen de telefoon over gaan, maar helaas geen gehoor. Op de gevel hing ook nergens een bord met opening tijden en om te weten waar ik aan toe was ben ik naar het bakkertje gegaan, die op zondag voor de middag wel open zijn, om te vragen hoe laat het hotel vandaag open zou gaan. Tot mijn schrik bleef het hotel vandaag fermee.
Dat was een fikse tegenvaller. Er zat weinig anders op om helemaal naar het stadje Sézanne door te lopen. Gezien de zondag en de kleine gehuchtjes in de buurt waar verder niets is, had ik weinig keus. Na een snelle kaart studie, maar eigenlijk wist ik het al, was het volgens de route nog 20 kilometer. Dat is voor mij een dag gemiddelde en ik heb er al 12 kilometer op zitten. Ik kon de route iets verkorte en wat hoogte meters ontwijken door 17 kilometer over de D weg te lopen. Mijn schoenen weer goed gedaan, de riempje van mijn rugzak aangetrokken, oordopjes in en daar ging ik. Wetende wat ik voor de boeg had, recht zo die gaat. Mijn mars discipline van weleer kwam weer naar boven. 1 uur lopen 10 minuten rust, dan kon ik er toch zeker over een uurtje of 4 zijn.
De zon stond hoog aan de strak blauwe hemel, er was geen schaduw en er stond geen zuchtje wind. De temperatuur steeg en volgens mijn telefoon zou het 28 graden zijn. De warmte van het asfalt branden in mijn gezicht en mijn voeten gloeide van de hitte. Tijdens mijn rusten probeerde ik zo goed en kwaad als het kon in de schaduw te gaan zitten, soms moest ik daarvoor enkele meters het zijterrein in om bij die enkele struik even wat beschutting te zoeken. Na een behoorlijke afmatting kwam ik aan in Sézanne. Ik zat er helemaal doorheen en was behoorlijk overhit. Ik liep direct naar het hotel dat in de gids stond aangegeven. Het terras zag er gesloten uit, de stoelen stonden gestapeld in een hoek en het luifel was ingeklapt. Ik kreeg het alweer benauwd, terwijl ik het al zo warm had, het hotel zal toch niet dicht zijn. Eenmaal dichterbij zag ik de Pelgrim sticker op de ruit en dat de deur open stond. Een golf van verlichting ging er door me heen. Ik liep naar binnen en een dame sprak mij aan. Ik vroeg of er een Pelgrim kamer vrij was. Tot mijn verbazing en zeker niet op zijn laatste plaats tot mijn teleurstelling, vertelde ze dat het hotel gesloten was. Elke vezel in mijn lichaam bezweek en mijn moraal en motivatie rolden zo het hoteltrapje de straat op. Mijn laatste hoop was dan nog of zij mij kon vertellen of er nog iets van een hotel open was. Maar ook daarmee kon zij mij niet helpen. Middels mij Google Maps zag ik dat er een straat verder een Chambre du Hôtes was, het koste wat meer, maar het kon me niets meer schelen. Mijn voeten branden, mijn hoofd gloeide en ik snakte naar koud drinken. Na een stukje lopen stond ik voor een groot pand met het bordje Chambre du Hôtes. Maar ook hier de deur dicht. Ik zag een ingelijst briefje hangen dat er iemand 7/7 bereikbaar is op het onderstaande telefoonnummer. Gelukkig, het nummer werd opgenomen en een jongeman die ook nog wat Engels sprak, bevestigde vrijwel direct dat er een kamer vrij was. Ik maakte duidelijk dat ik voor de deur stond en hij zou er direct aan komen. In afwachting van de sleutelhouder ben ik aan de andere zijde van de weg in de schaduw gaan zitten. Ik zat er helemaal doorheen. Ik was ook totaal het besef van tijd kwijt en het voelde voor me al ergens tegen 7 uur in de avond.
De straat inkijkend zie ik een man mijn richting in komen. Hij droeg een rugzak en een zomerhoed, ik herkende hem meteen. Het was Frans. Ik zwaaide in zijn richting en hij liep mijn richting in. Pas op het laatste moment herkende hij mij, vol verbazing vroeg hij wat ik hier deed. Ik vertelde mijn verhaal en Frans vertelde wel de volledige route gelopen te hebben en nu ook pas aan te komen. Toen drong het pas tot me door, het was pas half 4. Het is gewoon nog middag. Ik heb blijkbaar als een malloot door die hitte lopen marsen richting Sézanne.
Na een halve liter koud bronwater, een koele douche en een middag dutje ging ik samen met Frans op het terras zitten om te genieten van een wel verdiend koud biertje.
Wat heb ik geslapen die nacht.