Over De Pyreneeen

29 augustus 2017 - Roncesvalles, Spanje

Het ritmisch tikken van de aluminium wandelstokken over de historische klinkers van St. Jean Pied-de-Port maakte een einde aan de stilte in het dorpje. Het was nog schemerig en de lucht had een grijs blauwe kleur. Er was geen bewolking, buiten dan de mistsluiers die in het dal tussen de bergen door kroop. Om de hectische ochtend rituelen en de drukte van het ontbijt te vermijden, ben ik buiten op straat op een stenen bankje mijn koffie gaan drinken. Ik keek het straatje in waarlangs de Camino begon en zag daar de vroege starters hun eerste meters maken tussen de winkeltjes door, op weg naar de Pyreneeen.
Ik ben niet een echte vroege starter, maar vandaag wilde ik toch ook wel op tijd vertrekken. De etappe van vandaag zou een zware worden. Al vele dagen voor St. Jean, werd er over deze dag gesproken, dat het oversteken van de Pyreneeen je niet in de koude kleren zou gaan zitten en dat er veel mensen zich vergissen in de lange beklimming. Het route boekje gaf aan dat de eerste 18 kilometer alleen maar stijgen is, waarbij een hoogte verschil van 1200 meter overbrugt moest worden. Om vervolgens 4 kilometer steil af te dalen over een rots pad.
Na mijn tweede bak koffie werd het dan tijd om te gaan vertrekken, het was inmiddels licht geworden en de lucht voelde heerlijk fris aan. Daar liep ik dan door de straat van St. Jean, tussen de vele Pelgrims over de eerste meters van de route Frances op weg naar Santiago. Nadat ik het bruggetje, dat midden in het dorpje ligt, was overgestoken begon het klimmen. De eerste kilometers waren over asfalt en eenmaal buiten het dorp was de berg goed te zien. Het was niet moeilijk om te zien waar de route liep, want overal op de berg zag je de fel gekleurde rugzakken deinend een weg banen langs de berg. Ik zocht naar mijn ritme die paste bij de steilheid van de berg en al snel was mijn tempo bepaald en kan de lange weg beginnen. Na een kilometer of 4 had ik al behoorlijk wat hoogte meters gemaakt waardoor ik een prachtig uitzicht had over het dal. Het dal had zich inmiddels gevuld met witte wolken, waardoor de donkergekleurde bergen heen staken. De lucht boven me was nog helder wat dit alles een prachtig vergezicht opleverde.
Na een koffie pauze bij de Refuge Orisson, waar elke Pelgrim wel even aanlegt, liep ik dan echt de Pyreneeen in. Onderweg had ik de informatie gekregen dat er na 2 uur een storm over de Pyreneeen zou trekken en ik wilde dan ook voor die tijd het hoogste punt gepasseerd zijn. Het was nog vroeg, maar toch zag ik de eerste bewolking al samenpakken boven de toppen van de berg, de berg die ik dus nog moest beklimmen. Ik had er geen goed gevoel bij en ik moest denken aan de film, waarin het de eerste dag in de Pyreneeen al meteen fout gaat, terwijl de bevolking je toch nog zo had gewaarschuwd. Naarmate ik hoger op de berg kwam, veranderde het landschap. Na enige tijd waren de bomen verdwenen en liep ik tussen de bergtoppen die alleen nog maar bestonden uit grasland en rots partijen. De lucht werd grauw en de zon was inmiddels achter de wolken verdwenen de temperatuur daalde en er stak een licht briesje op. Dit was duidelijk de aankondiging van de voorspelde storm, maar dan wel 4 uur te vroeg. Heel even dacht ik nog, zal ik terug lopen naar de Refuge, om daar de storm af te wachten, maar dat was inmiddels ook al weer een anderhalf uur achter me. Buiten dat, het was druk op de Camino en vele Pelgrims liepen voor en achter me, die zich blijkbaar nergens druk over maakte. Ik besloot dan ook om het kudde gedrag te volgen in de hoop dat de storm zal overwaaien of dat het wel zou meevallen. Het landschap werd grilliger en kaler, de rotsachtige heuvels waren weids en er was in de verre verste geen beschaving te bekennen. De donkere wolken pakte zich samen, de lucht begon echt donker te worden en het briesje begon een stevige wind te worden. De eerste donder was in de verte te horen en het was dan ook duidelijk dat ik boven op de Pyreneeen in een onweersstorm terecht zou gaan komen. Ik begon me gereed te maken voor de storm, deed mijn regenjas aan en trok de regenhoes over mijn rugzak. De timing was perfect, want ik had mij telefoon nog maar net in het waterdicht hoesje zitten en daar kwam de storm. Binnen enkele seconde stortregende het en de wind werd storm achtig. Vele Pelgrims op het pad waren nog bezig om hun uitrusting in orde te brengen. Hier en daar waaide de eerste poncho’s on navolgbaar het dal in. De Pelgrims die vandaag zijn gestart en hun rugzak nog ingepakt hebben zoals ze thuis vertrokken zijn, kwamen al snel tot de conclusie dat de regenjas niet onderop moet zitten. Volledig nat geregende uitrusting was dan ook het gevolg, waarna het aantrekken van de regenjas ook geen nut meer had. Er zat niets anders op dan de storm te trotseren en om het niet koud te krijgen, gewoon maar te blijven lopen. De regen en de wind maakte me niet zoveel uit, maar boven op de berg in het onweer maakte me toch wel angstig. Ik legde me erbij neer en hoopte, als het dan toch moet gebeuren en de bliksem staat in, dat ik er niets van zou merken. Na een drie kwartier werd de regen minder, de donder was inmiddels achter me te horen en voor me zag ik dat de lucht lichter werd. Ik besefte dat dit eigenlijk een geweldige ervaring was die ik niet snel zou vergeten, maar eentje die ik niet graag over zou doen. Net voor de laatste klim om de top te bereiken, begon de zon te schijnen, het was dus definitief voorbij. Bij het fonteintje op de grens van Frankrijk en Spanje, heb ik een pauze ingelast. De zon scheen, dus ik kon mooi het een en het ander later drogen. Het water stond in mijn schoenen en mijn voeten waren doorweekt, het leek mij niet slim om straks met natte voeten de afdaling in te gaan, want dan is de kans op blaren wel erg groot. Ik heb de huid van mijn voeten laten drogen in de zon en trok vervolgens droge sokken aan. Een groepje Amerikanen die ook een pauze namen heb geadviseerd dit ook te doen. Maar zijn je schoenen dan al droog was de vraag. Ik antwoorde dat dit zeker nog niet het geval is, maar dat je met droge sokken je schoenen droog kunt lopen, door regelmatig weer nieuwe sokken aan te trekken en de dan inmiddels nat geworden sokken te laten drogen aan je rugzak. Voordat ik het wist ging deze tip als een lopend vuurtje en al snel zag ik meerdere Pelgrims deze tip toepassen. Ik merkte dat na 3 maanden dit soort praktische zaken voor mij gewoon zijn geworden, maar herkende mezelf wel weer even in de Pelgrims die op hun eerste dag nog vol met vragen zitten.

Foto’s

7 Reacties

  1. Gabri van Dijk:
    1 september 2017
    Au revoir à la France! Hola españa!

    Let niet op dit steenkolen Frans en Spaans aub.
  2. Ester:
    1 september 2017
    Pittige maar bijzondere ervaring! En weer prachtig omschreven! Blijf vooral schrijven........ en genieten, genieten wij steeds met je mee.
  3. Bar:
    1 september 2017
    Mooi weer.
  4. Caroline:
    2 september 2017
    Prachtig verhaal... Ik zie het alweer voor me!
  5. Walter Franz:
    6 september 2017
    Hoi Arjen, het eind in zicht! Tot gauw en praten we bij.
  6. Mike:
    10 september 2017
    Wat een geweldige prestatie Arjen! Ik heb de afgelopen dagen met veel plezier en respect je reeds afgelegde "voet"reis gelezen. De manier waarop je het schrijft en het beeld wat ik mij erbij vorm geeft mij het gevoel met je "mee te lopen"! Ik kijk dan ook uit naar je nieuwe verhalen op dit grootse avontuur.
  7. Petra van Dijk:
    29 september 2017
    Hoi Arjen
    Hoever ben je inmiddels. Sinds je laatste verslag van 29 augustus heb ik helaas geen berichten meer kunnen lezen. Ik hoop dat je jouw einddoel al in zicht hebt of misschien heb je t inmiddels al bereikt.
    Groetjes Petra