Le Puy Voorbij
25 juli 2017 - Saint-Privat-d'Allier, Frankrijk
Gisteren ochtend had ik dan toch het besluit maar genomen. Ik zal die dag niet gaan lopen en een soort van recuperatie dag inlassen. Mijn schoenen hadden echt de laatste kilometers wel gelopen en om nog een aantal dagen te lopen naar een afgesproken postagentschap, waar vanuit thuis nieuwe schoenen opgestuurd zouden zijn, vond ik een te groot risico. Vanuit het thuisfront had ik de nodige internet informatie mogen ontvangen over de outdoor winkels die in Le Puy te vinden waren, daarnaast staat de stad Le Puy volledig in het teken van de Pelgrim, dus kon ik mooi een aantal zaken aanschaffen die ik inmiddels verbruikt had of was kwijt geraakt. In de ochtend was ik te voet naar de Decathlon gelopen om daar te kijken voor nieuwe schoenen. Het was een wandeling ven 3 kilometer en het leek me dan ook handig om mijn boodschappen rondje niet om te dopen tot een etappe die wederom in Le Puy zal eindigen. Nadat ik een slaapplaats had geregeld, in de vroege ochtend is dat echt geen probleem, had ik mijn rugzak gedumpt en ben op pad gegaan. Tot mijn verbazing hadden ze bij Decathlon ook schoenen van het merk Meindle en vond daar dan ook mijn nieuwe stappers. Direct na aanschaf had ik mijn nieuwe schoenen aangedaan en met de oude schoenen om mijn nek ben ik terug naar Le Puy gelopen. Ze voelde nog wel wat stug, maar ze liepen heerlijk en waren voelbaar lichter als mijn oude paar. Het spreekwoord zegt dat, je je oude schoenen niet moet weggooien voor je nieuwe hebt, maar op de Camino is het verstandig om je oude schoenen toch nog maar een paar dagen als reserve bij je te dragen. Je weet maar nooit.
Deze ochtend trok ik dan ook mijn nieuwe schoenen vol trots aan. Ik had een nieuwe Spork gekocht, de scouting lieden weten wel wat dat is en ik had mijn bâton (wandelstok) gemerkt met een sticker van Saint Jacques. Vanaf hier lopen er velen met dezelfde bâton en om nu in de ochtend geen ruzie te maken welke stok van wie is, leek het mij handig dit te doen. (deze tip had ik ook al ergens gelezen op een log).
Daar ging ik dan, Le Puy achter me. De meesten Pelgrims gaan om 7 uur in de ochtend naar de mis en vertrekken dan, maar om in deze drukte niet verzeilt te raken had ik eerst nog even een bak koffie gedaan en liep dan ook tegen 9 uur de stad uit. De route begint vanuit het centrum via de, hoe kan het ook anders, straat van Saint Jacques. Na een behoorlijke klim was ik de stad uit en wanneer ik achterom keek zag ik daar de kathedraal en het Maria beeld in het dal liggen. De route was keurig aangegeven met bordjes tot de volgende stad of dorp met de nog af te leggen kilometers. Na de klim liep ik over een breed grindpad over de vlakte. Enigszins toch verbaast zag ik voor me over het gehele pad, dansende en deinende rugzakken in de meest felle Decathlon kleuren. Het gevoel bekroop me dat het zelfstandig en alleen De Weg te lopen, vanaf hier wel eens voorbij k zijn.
De zolen van mijn voeten voelde heerlijk, of beter gezegd, ik voelde mijn voetzolen helemaal niet. De nieuwe inleg zooltjes deden duidelijk hun werk. De schoenen waren nog wat stug en ik moest dan ook nog wat experimenteren met het strak trekken van mijn veters, om zo een zo gelijkmatige drukverdeling om mijn voeten te hebben. Maar al snel was ik weer aan het lopen zoals er voor en had mijn ritme te pakken. Ik merkte dat ik, ongewild, mijn voorgangers begon in te halen. Dit gaf mij mentaal best wel een boost. Blijkbaar is mijn lichaam onbewust getraind door de afgelegde kilometers waardoor ik nu het verschil ervaar. Echter herken ik mezelf terug in de startende Pelgrims. Met deze gedachten besloot ik dan ook om niet mijn energie te steken in het zoeken naar een lege weg en de startende Pelgrims voorbij te marcheren, maar te genieten van het moment en mijn ervaringen te delen en de mensen te coachen of te helpen waar ik kan. Er zijn namelijk in het begin voor mij ook mensen geweest die gevraagd of ongevraagd mij advies hebben gegeven, waar ik veel aan heb gehad.
Iets voor het eerste dorp zag ik een bord staan waaruit bleek dat er een bar was waar je eten en drinken kon krijgen. Nu heb ik deze bordjes wel vaker gezien en meestal was dit langs een doorgaande weg met een afstands aanduiding van minimaal 500 meter. Maar deze was anders. Het was gespijkerd op een weilandpaaltje, langs het smalle grind pad met als afstand 50 meter. Ik liep langs een boerderij en zag dat er op het erf een terras, feestelijk en sfeervol, was ingericht en een caravan, bekleed met rieten matten, als bar moest dienen. Het was dan ook precies 2 uur lopen van Le Puy, dus koffie tijd. De plaatselijke middenstand had eindelijk begrepen dat er geld te verdienen valt aan een Pelgrim. Na 2 heerlijke bakken koffie en wat praten met mede Pelgrims, vervolgde ik mijn route.
Kaart lezen was hier niet meer noodzakelijk, ik volgde gewoon de massa en kwam dan ook vele Pelgrims in allerlei pluimage tegen. Van vrouwen van middelbare leeftijd, die in hun zondagse kleren en keurig opgemaakt de weg bewandelde tot een gezin met drie kinderen die hun bagage middels een ezel lieten mee dragen. Ik heb me kostelijk vermaakt onderweg, gesprekken aangeknoopt en adviezen mogen geven.
De voorgeschreven etappe zou eindige in het plaatsje Saint-Privat d’Allier. Enkele kilometers voor het dorpje mocht ik een nieuw fenomeen ervaren. De route ging door het bos over de heuveltop, een goed beloopbaar zandpad kronkelde door het dennenbos. Ik was gewent om de kleur markeringen op de bomen te vinden of de aangeplakte Camino bordjes te volgen. Maar er hingen hier en daar geheel andere bordjes, verschillend van vorm en kleur, maar één ding hadden ze gemeen. Een telefoonnummer en de naam van een Gite. Twee maanden lang heb ik moeten zoeken in boekjes, Google of in het dorpje zelf, en hier worden ze aangeboden als tweedehands auto’s langs de weg. Blijkbaar is de concurrentie zo groot dat ze nog geen uur voor aankomst een reservering geplaatst willen hebben, want eenmaal in het dorp heeft vaak de eerste of de meest toegankelijke de meeste klanten.
Na een zware en steile afdaling was ik in St. Private. Op de scheiding van het keien pad en de openbaren weg was een hoekje ingericht om de Gite ’s te promoten. Er hingen vele bordjes, dus de angst om hier geen slaapplaats te vinden was dan ook geheel verleden tijd.
In mijn boekje stond een Gite aangegeven die voorzien was van 47 slaapplaatsen en omdat ik me inmiddels had verenigd met het collectieve op de Camino, wilde ik dit ook wel eens meemaken. De Gite lag iets voorbij het dorps centrum en via mijn google maps wist ik mijn weg naar mijn slaapplaats te vinden. In het dorp waren inmiddels een stuk of 5 Pelgrims aan het zoeken naar een Gite en liepen onverwacht achter mij aan. Het uithangbord was van verre al te zien en ik liep dan ook in die richting. Het was duidelijk te zien dat de Pelgrims zoekende waren of niet wisten waar te melden, maar ik als ervaren Pelgrim ging ongevraagd de meute voort. In mijn, inmiddels vloeibare Frans, vroeg ik of er plek was in de Herberg. Na de standaard vraag of ik gereserveerd had, waar ik niet meer van schrik, en ik gewoon zei dat dit niet het geval was, kon ik me registreren voor een bed, maaltijd en ontbijt in de herberg. De regels in zo’n grote, collectieve Gite zijn wel iets minder vrijblijvend. De schoenen moeten uit en in een kast weggezet worden, je bâton zet je in een melkbus en daarna mag je pas de herberg betreden.
Die middag en avond heb ik veel mede Pelgrims mogen ontmoeten en spreken, na een gezamenlijke maaltijd en een goed glas wijn gingen de meesten vroeg naar bed. Ik herkende mezelf daarin, toen ik de eerste dagen, dan wel uitgeput of de energie voor de volgende dag nodig had, vroeg het mandje in dook. Het was dan ook niet raar dat de avond eindigde met een gesprek met twee Duitse vrouwen die de Camino inmiddels al kende. Eentje had de route vanaf de Pyreneen reeds gelopen en de andere was vanuit München onderweg naar Santiago. We hebben vele ervaring gedeeld en verhalen verteld, het typische is dat, onafhankelijk van elkaar, we alle drie hetzelfde mee hebben gemaakt. Na veel anecdotes en gelach en een karaf wijn, zijn ook wij mooi op tijd naar bed gegaan.
Deze ochtend trok ik dan ook mijn nieuwe schoenen vol trots aan. Ik had een nieuwe Spork gekocht, de scouting lieden weten wel wat dat is en ik had mijn bâton (wandelstok) gemerkt met een sticker van Saint Jacques. Vanaf hier lopen er velen met dezelfde bâton en om nu in de ochtend geen ruzie te maken welke stok van wie is, leek het mij handig dit te doen. (deze tip had ik ook al ergens gelezen op een log).
Daar ging ik dan, Le Puy achter me. De meesten Pelgrims gaan om 7 uur in de ochtend naar de mis en vertrekken dan, maar om in deze drukte niet verzeilt te raken had ik eerst nog even een bak koffie gedaan en liep dan ook tegen 9 uur de stad uit. De route begint vanuit het centrum via de, hoe kan het ook anders, straat van Saint Jacques. Na een behoorlijke klim was ik de stad uit en wanneer ik achterom keek zag ik daar de kathedraal en het Maria beeld in het dal liggen. De route was keurig aangegeven met bordjes tot de volgende stad of dorp met de nog af te leggen kilometers. Na de klim liep ik over een breed grindpad over de vlakte. Enigszins toch verbaast zag ik voor me over het gehele pad, dansende en deinende rugzakken in de meest felle Decathlon kleuren. Het gevoel bekroop me dat het zelfstandig en alleen De Weg te lopen, vanaf hier wel eens voorbij k zijn.
De zolen van mijn voeten voelde heerlijk, of beter gezegd, ik voelde mijn voetzolen helemaal niet. De nieuwe inleg zooltjes deden duidelijk hun werk. De schoenen waren nog wat stug en ik moest dan ook nog wat experimenteren met het strak trekken van mijn veters, om zo een zo gelijkmatige drukverdeling om mijn voeten te hebben. Maar al snel was ik weer aan het lopen zoals er voor en had mijn ritme te pakken. Ik merkte dat ik, ongewild, mijn voorgangers begon in te halen. Dit gaf mij mentaal best wel een boost. Blijkbaar is mijn lichaam onbewust getraind door de afgelegde kilometers waardoor ik nu het verschil ervaar. Echter herken ik mezelf terug in de startende Pelgrims. Met deze gedachten besloot ik dan ook om niet mijn energie te steken in het zoeken naar een lege weg en de startende Pelgrims voorbij te marcheren, maar te genieten van het moment en mijn ervaringen te delen en de mensen te coachen of te helpen waar ik kan. Er zijn namelijk in het begin voor mij ook mensen geweest die gevraagd of ongevraagd mij advies hebben gegeven, waar ik veel aan heb gehad.
Iets voor het eerste dorp zag ik een bord staan waaruit bleek dat er een bar was waar je eten en drinken kon krijgen. Nu heb ik deze bordjes wel vaker gezien en meestal was dit langs een doorgaande weg met een afstands aanduiding van minimaal 500 meter. Maar deze was anders. Het was gespijkerd op een weilandpaaltje, langs het smalle grind pad met als afstand 50 meter. Ik liep langs een boerderij en zag dat er op het erf een terras, feestelijk en sfeervol, was ingericht en een caravan, bekleed met rieten matten, als bar moest dienen. Het was dan ook precies 2 uur lopen van Le Puy, dus koffie tijd. De plaatselijke middenstand had eindelijk begrepen dat er geld te verdienen valt aan een Pelgrim. Na 2 heerlijke bakken koffie en wat praten met mede Pelgrims, vervolgde ik mijn route.
Kaart lezen was hier niet meer noodzakelijk, ik volgde gewoon de massa en kwam dan ook vele Pelgrims in allerlei pluimage tegen. Van vrouwen van middelbare leeftijd, die in hun zondagse kleren en keurig opgemaakt de weg bewandelde tot een gezin met drie kinderen die hun bagage middels een ezel lieten mee dragen. Ik heb me kostelijk vermaakt onderweg, gesprekken aangeknoopt en adviezen mogen geven.
De voorgeschreven etappe zou eindige in het plaatsje Saint-Privat d’Allier. Enkele kilometers voor het dorpje mocht ik een nieuw fenomeen ervaren. De route ging door het bos over de heuveltop, een goed beloopbaar zandpad kronkelde door het dennenbos. Ik was gewent om de kleur markeringen op de bomen te vinden of de aangeplakte Camino bordjes te volgen. Maar er hingen hier en daar geheel andere bordjes, verschillend van vorm en kleur, maar één ding hadden ze gemeen. Een telefoonnummer en de naam van een Gite. Twee maanden lang heb ik moeten zoeken in boekjes, Google of in het dorpje zelf, en hier worden ze aangeboden als tweedehands auto’s langs de weg. Blijkbaar is de concurrentie zo groot dat ze nog geen uur voor aankomst een reservering geplaatst willen hebben, want eenmaal in het dorp heeft vaak de eerste of de meest toegankelijke de meeste klanten.
Na een zware en steile afdaling was ik in St. Private. Op de scheiding van het keien pad en de openbaren weg was een hoekje ingericht om de Gite ’s te promoten. Er hingen vele bordjes, dus de angst om hier geen slaapplaats te vinden was dan ook geheel verleden tijd.
In mijn boekje stond een Gite aangegeven die voorzien was van 47 slaapplaatsen en omdat ik me inmiddels had verenigd met het collectieve op de Camino, wilde ik dit ook wel eens meemaken. De Gite lag iets voorbij het dorps centrum en via mijn google maps wist ik mijn weg naar mijn slaapplaats te vinden. In het dorp waren inmiddels een stuk of 5 Pelgrims aan het zoeken naar een Gite en liepen onverwacht achter mij aan. Het uithangbord was van verre al te zien en ik liep dan ook in die richting. Het was duidelijk te zien dat de Pelgrims zoekende waren of niet wisten waar te melden, maar ik als ervaren Pelgrim ging ongevraagd de meute voort. In mijn, inmiddels vloeibare Frans, vroeg ik of er plek was in de Herberg. Na de standaard vraag of ik gereserveerd had, waar ik niet meer van schrik, en ik gewoon zei dat dit niet het geval was, kon ik me registreren voor een bed, maaltijd en ontbijt in de herberg. De regels in zo’n grote, collectieve Gite zijn wel iets minder vrijblijvend. De schoenen moeten uit en in een kast weggezet worden, je bâton zet je in een melkbus en daarna mag je pas de herberg betreden.
Die middag en avond heb ik veel mede Pelgrims mogen ontmoeten en spreken, na een gezamenlijke maaltijd en een goed glas wijn gingen de meesten vroeg naar bed. Ik herkende mezelf daarin, toen ik de eerste dagen, dan wel uitgeput of de energie voor de volgende dag nodig had, vroeg het mandje in dook. Het was dan ook niet raar dat de avond eindigde met een gesprek met twee Duitse vrouwen die de Camino inmiddels al kende. Eentje had de route vanaf de Pyreneen reeds gelopen en de andere was vanuit München onderweg naar Santiago. We hebben vele ervaring gedeeld en verhalen verteld, het typische is dat, onafhankelijk van elkaar, we alle drie hetzelfde mee hebben gemaakt. Na veel anecdotes en gelach en een karaf wijn, zijn ook wij mooi op tijd naar bed gegaan.
Misschien heb je dan een hele meute achter je aan. De commercie gaat gewoon door.