Langs Het Canal Naar Troyes

Het was donker in mijn kamer toen ik wakker werd van de wekker. Na het uitzetten van mijn wekker, oriënteerde ik me met het schemer licht van mijn telefoon. Mijn hand vond de lichtschakelaar en na deze aangedaan te hebben, wist ik weer waar ik was. In het hotelletje in Mery, waar mijn ontbijt op het nachtkastje klaar stond. Het was 5 uur in de ochtend en ik voelde me uitgerust. Op één of andere manier had ik zin in deze dag. Misschien was het wel om in alle vroegte, wanneer de wereld nog slaapt, al weer te wandelen. Ik opende de luiken van mijn slaapkamerraam en zag de heldere lucht, die nog grijs oranje aandeed vanwege de opkomende zon. Al naar buiten kijkend, heb ik op het randje van mijn bed mijn ontbijt genuttigd. Zelfs de koffie in de thermoskan was warm, dus voor mij was het nu al een prima ochtend.
Ik had de middag ervoor al gezien dat de bakker om 6 uur open zou zijn en wat is er nu lekkerder dan een vers banquet in je rugzak mee te dragen, om deze ergens in de ochtend als een picknicker te nuttigen. Nadat ik mijn spullen had ingepakt, sloop ik zachtjes van de trap en verliet het hotel. De bakkerij was nog gesloten, maar was niet de enige die al voor de deur stond. Een Fransman die waarschijnlijk, naar zijn werk, geen gesmeerde boterhammetjes mee krijgt van zijn vrouw, was me al voor.
Daar liep ik dan in de vroege ochtend, de zon was nog laag genoeg om alleen zijn stralen tussen de bomen vrij te geven. Het gras was nog dauwig en ritselde alweer ritmisch onder mijn schoenen. Deze etappe was niets meer dan langs het Canal naar Troyes te lopen. Het was weliswaar tot Troyes 25 kilometer, maar het vlakke breed gras pad deed de kilometers verbleken. Tot tegen het middaguur ging het voorspoedig en ik had dan ook voor de hitte van de dag ruim 20 kilometer langs het kanaal afgelegd. Bij mijn laatste pauze langs het kanaal, nog profiterend van de schaduw gegeven door de struiken en bomen langs de dijk, merkte ik dat de lucht temperatuur al warm aanvoelde. De laatste kilometers zal ik het kanaal verlaten en via een park en fiets gebied de noord zijde van de stad Troyes naderen. Voor het laatste stuk naar de buitenwijk moest ik een lus maken om het gigantische knooppunt van snelwegen, noord van Troyes, te kunnen passeren. Ik volgde de aangelegde fietsroute, dat een prima asfalt pad met ingelegd grind was. Echter de bossen en het park liet ik achter me en voor ik het wist liep ik in de volle zon. Het witte pad weerkaatste de felle zon en deed de warmte van onderaf doen op stijgen. De zon stond hoog aan de hemel en droogde het gekapte dennenbos, waar je het achtergebleven kreupelhout hoorde knisperen en bezwijken onder de hitte. Mijn lichaam voelde klam en warm en mijn voeten broeide in mijn schoenen. Het was nog geen 3 kilometer naar het dichtstbijzijnde hotelletje, maar de warmte deed me besluiten om bij de eerst volgende schaduw plek een pauze te nemen. Het was inmiddels na het middag uur en de zon stond boven in de hemel, waardoor er geen slagschaduw meer was. Langs de oever van de Haut du Seine stonden nog wat struiken, maar gaven geen voldoende schaduw. Na een aantal 100 meter zag ik een boomstam met wat gerooid struikgewas. Het gaf me genoeg plek om te kunnen zitten en te profiteren van de schaduw van wat struiken en een wilg. Het was geen ideale plek, maar eenmaal in de schaduw kon ik mijn lichaam laten bekoelen. Naast me liep de oever een meter of twee naar beneden, alwaar het koele, groen blauwe, water van de nog kleine Seine voorbij stroomde. Het aanblik van het ijskoude stromende water, deed mij besluiten mijn schoenen en sokken uit te doen, mijn Teva's aan en de klim naar beneden te wagen om even heerlijk met mijn warme voeten in het koude water te gaan zitten. Wat was dat een hemels gevoel. Het koude water koelde mijn voeten en de koeling trok door mijn lichaam. Het water was zo koud dat, zoals een oom van mij ooit eens zei bij Du Verdon, dat je er koppijn van in je voeten krijgt.
Na deze heerlijke verfrissing trotseerde ik de laatste kilometers in de warmte van de stad. De stad leek wel uitgestorven, alle huizen waren hermetisch afgesloten met alle luiken gesloten en er was verder geen mens op straat. Zo doen de Frasen dat hier met warm weer, binnen zitten en jezelf rustig houden. En wat loopt er hier over straat? Een Hollander met rugzak, zeiknat van het zweet en bijna bezweken door de warmte. Eenmaal in mijn hotelletje werd ik vriendelijk ontvangen en na een heerlijke douche en een middagdutje, ben ik het centrum van Troyes in gelopen. Het was de eerste dag van de zomer en dat werd hier gevierd met een festival in het centrum.
Daar zat ik dan, in het oude stadscentrum van Troyes, dat iets weg heeft van een oud Anton Pieck dorpje. Op een schaduwrijk terras genoot ik van mijn koud witbiertje en zat mijn log bij te werken. De soundcheck voor het festival was in volle gang en genoot van het moment. Kijkend naar de mensen die voorbij liepen, zoals ik dat in Nederland op het terras ook doe, zag ik en man met korte broek en zomerhoed. Na 2 keer hard roepen Frans, keek hij om. Jawel het was Frans, die ik de afgelopen dagen was tegen gekomen. Wat kan een stad toch groot zijn, maar de wereld toch klein.
Frans schoof aan en onder het genot van een biertje vertelde hij zijn avontuur van de dag ervoor, de dag dat ik het te warm vond. Nadat we samen nog ergens zijn gaan eten, koos Frans ervoor naar bed te gaan. Hij had de volgende dag een etappe gepland staan. Ik daarin tegen had een rustdag en ben dan ook die avond de stad nog ingegaan om het zomerfestival van dichtbij mee te maken.