Knooppunt Le Puy-en-Velay

Ik was vergeten om mijn wekker te zetten en werd dan ook pas na half 9 wakker. Het is nu ook weer niet dat ik me dan verslapen heb, maar het is zonden van de ochtend uren die altijd zo lekker weg lopen. Het ochtend ritueel is er inmiddels zo in gesleten dat ik na een klein half uurtje gepakt en gezakt alweer onderweg was. Vandaag de laatste etappe van de niet historische verbindingsroute tussen Vézelay en Le Puy-en-velay. De stad heeft zijn naam te danken omdat deze midden in het vulkanisch gesteente ligt, dat lang geleden door 7 vulkanen is opgeworpen. Daarnaast staat de stad bekend als vertrek punt van de vele Pelgrims die uit het Oosten van Europa komen.
Omdat ik al redelijk laat vertrokken was en het risico niet wilde lopen om in het Pelgrim overvolle Le Puy geen slaapplaats meer te hebben, koos ik er voor om de omslachtige GR niet te volgen, maar langs de D103 te lopen. De GR zal vast wel voor prachtige vergezichten hebben gezorgd, maar het scheelt al snel een kilometer of 8 en de D weg maakt geen onnodige hoogte meters. Ik verliet het dorp Vorey aan de zuid kant en mijn laatste echte zuidelijke etappe was begonnen. De route liep praktisch continue langs de Loire, al was deze niet altijd te zien omdat er velden of bossen tussen lagen. Na de laatste vlakte rond het dorp St. Vincent, kwam ik uit bij het dorpje Lavoûte-sur-Loire. Dit dorpje was de toegangspoort tot de vulkanische steen massa waarin Le Puy verborgen ligt. De D weg was inmiddels voorzien van een fietsstrook en kronkelde langs de Loire mee richting het zuiden. De Loire heeft door de eeuwen heen zich een weg weten te worstelen tussen deze gigantische bergen, waardoor de weg ook slingerend met de Loire mee kronkelde langs de oever.
De weg was van asfalt en mooi vlak, het lopen ging dan ook prima en voorspoedig. Maar juist omdat ik op een strakke vlakke ondergrond liep, was het goed te voelen dat mijn schoenzolen niet alleen optisch versleten waren, maak ook mechanisch. Tijdens het lopen volde ik op de plek waar het profiel volledig weg was en de tussen zool al zichtbaar begon te worden, dat er drukpunten naar binnen kwamen en de bal van mijn voet het idee gaven als of er een steentje onder mijn schoen zat. Ik heb regelmatig onder mijn schoen gekeken, maar een steentje was zeker niet de boosdoener. Het besef kwam, dat mijn schoenen de laatste kilometers aan het maken waren. Ik had de laatste week al wel het vermoeden dat mijn schoenen zijn beste tijd hadden gehad, maar dat het zo abrupt gedaan zou zijn had ik niet verwacht.
Ik vervolgde mijn weg tussen het gigantische vulkaan massief en nadat ik uit de canyon kwam was het nog een kilometer of 4 naar Le Puy. Ik had verwacht de kathedraal van Le Puy al te kunnen zien, maar door de heuvels voor me en het feit dat ik in een dal liep was er geen vergezicht op Le Puy. Langs de hoofdweg was met een groot bord aangegeven dat Le Puy de stad van de Pelgrim was en de drager van het start punt van de Camino. Via een de voorstad Chadrac, liep ik over de hoofd weg richting Le Puy. De stad was veel groter dan ik dacht en het romantische vergezicht op de kathedraal was in geen velden of wegen te bekennen. Mijn navigatie gaf aan dat het nog een kleine kilometer zou zijn, maar er was toch geen enkel spoor van de prachtige bezienswaardigheden uit de folder. Totdat ik het viaduct over de Loire overstak. Aan mijn rechterzijde pronkte het oude klooster, dat eenzaaam boven op een rots staat. Links daarvan was op een naastgelegen berg het gigantische beeld van de Heilige Maagd Maria te zien, met aan de voet van de bergtop de kathedraal van Le Puy.
Via de oude dorps kern klom ik naar boven. Smalle straatjes, doorgangentjes en steegjes, brachten vele treden mij op de berg van de kathedraal. Alle gebouwen zijn zien met elkaar verbonden of vergroeid, zodat er alleen nog maar straatjes tussen en onder de gebouwen door lopen. Ik naderde de kathedraal vanaf de achterzijde en op een binnen pleintje was daar de ingang. Enigszins was ik teleur gesteld, omdat het aanzien van de kathedraal niet groots aandeed of imponeerde. Ik was behoorlijk kapot van de klim en deed mijn rugzak dan ook af en zette deze tegen een oude kloostermuur. Ik moest even op adem komen en het nodige aan water drinken. In de nis van de ingang zaten twee nonnen, die met twee muziekanten een prachtig lied begonnen te zingen. Het feit dat ik er was, mijn vermoeidheid en de setting, maakte me enigszins emotioneel. Om de toeristen niet te veel praat voer te geven over Pelgrims in het wild, heb ik mijn zonnebril maar opgehouden om zo mijn tranen te verbergen.
Nadat ik was uitgerust en mijn emoties waren gezakt, pakte ik mijn Creanciale en liep vol trots naar binnen. In een klein Pelgrim kamertje, kon ik mijn stempel van Le Puy halen. Omdat Le Puy doorgaans een vertrekpunt is en ik al enige tijd onder weg ben, vouwde ik dan ook mijn gehele paspoort uit, zodat de stempels van de vorige etappe’s te zien waren. Op de, blijkbaar standaard, vraag: Kom je aan of vertrek je? Gaf ik als antwoord dat ik onderweg was. Nadat ik vertelde dat ik vanuit Nederland vertrokken was en op doorreis ben naar Santiago, werd er vol respect een stempel geplaatst in mijn paspoort.
Ik maakte een rondje door de kathedraal en het viel me op dat zelfs de route aanduiding in de kathedraal aanwezig waren en je direct leidde naar de dienst doende priester. Nu waren de afgelopen 1100 kilometer soms best zwaar en heb echt wel een keer lopen vloeken, maar om nu direct om geestelijke bijstand te vragen of te biecht te gaan vond ik toch net iets te ver gaan. Ik zag dat er midden in de kathedraal, tussen de banken, een trap naar beneden liep. Mijn gedachte was dat dit mogelijke een Crypte was en besloot dan ook om een kijkje te nemen. Maar tot mijn stomme verbazing was dit De ingang van de kerk. Vanaf boven aan de trap keek je naar beneden de berg af. Een goede 80 treden leidde je onder de fundamenten van de kathedraal tot buiten, waarna je nog verder door de staat naar beneden liep. Toen ik me omdraaide zag ik pas het kolossale bouwwerk en voelde ergens wat spijt, dat ik via de achter zijde was aan komen lopen.
Na wat rond gehangen te hebben bij de kathedraal en me verwonderde van de vele Pelgrims die hier rond liepen ben ik me gaan melden bij Le Camino. Dit is een soort meld punt voor Pelgrims, waar ze je kunnen helpen met de route of een slaapplaats. Ik vroeg of er een Gite in de buurt was en blijkbaar waren er wel meerdere. Hoe kan het ook anders in een Pelgrimstad. Er was een Gite nog geen 20 meter naast de kathedraal en ik besloot om daar te gaan kijken of er een plaatsje was. Het bleek een oud klooster ter zijn met bijna kasteel achtige proporties. De verdiepingen waren inmiddels particulier bezit en op 1 verdieping had een mijn zijn woning, waarbij hij de vele kloosterkamertjes verhuurde aan Pelgrims.
Die middag ben ik op het terras gaan zitten en heb vol verbijstering zitten kijken hoeveel Pelgrims er wel niet voorbij kwamen. Ik besefte me dat het alleen op de Camino zijn vanaf nu wel voorbij is. Wat ik daarvan vind, kan ik nu nog niet zeggen. De Camino zal het me leren.